Ελληνικό Chinook 47

Το παρακάτω ελικόπτερο ολοκληρώθηκε στις 21-2-2018.

Είναι το πολεμικό μας ελικόπτερο Chinook 47 που αποτελεί το βασικό εναέριο μέσο μεταφοράς προσωπικού και υλικού στον ελληνικό στρατό. Το κιτ είναι της Trumpeter και δεν προκάλεσε ιδιαίτερα προβλήματα κατά την κατασκευή του. Είναι σε κλίμακα 1/72. Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην παρακάτω παρουσίαση:

Ο Τεν Τεν και η "Μακεδονία"...

Θα μπορούσε κάποιος να πει: πάει τρελάθηκε αυτός... τι σχέση έχει ο Τεν Τεν με το κρατίδιο βόρεια των συνόρων μας που επισήμως αποκαλείται ΦΥΡΟΜ αλλά η μισή γή το φωνάζει "Μακεδονία";;;;

Και όμως έχει, έχει...

Το έτος 1954 κυκλοφορεί το κόμικ της σειράς Τεν Τεν με τίτλο: "Υπόθεση Τουρνεσόλ". 

Για τις ημερομηνίες κυκλοφορίας δείτε εδώ:   www.sansimera.gr

Στο κόμικ αυτό κάποιοι πράκτορες μιας ξένης χώρας έρχονται να σκοτώσουν τον καθηγητή Τουρνεσόλ (στενό φίλο του Τεν Τεν) και να κλέψουν την εφεύρεση του, γιατί έχει εφεύρει μια μηχανή υπερήχων που σπάει όλα τα τζάμια σε μια σεβαστή ακτίνα τριγύρω. Γίνονται όμως αντιληπτοί και στην προσπάθεια τους να διαφύγουν πέφτει του ενός ένα πακέτο από τσιγάρα από την τσέπη του. Και ω, του θαύματος ο Τεν Τεν ανακαλύπτει ότι το πακέτο τσιγάρων είναι από μια χώρα με το όνομα ...ποιο όνομα πιστεύετε;;;

Καλά μαντέψατε: Μακεδονία! γραμμένο στα σλάβικα.

 

Εγώ λοιπόν έχω όλα τα τεύχη του Τεν Τεν και προχτές κάπου στο φατσοβιβλίο πέτυχε το μάτι μου μια δημοσίευση ακριβώς με αυτό το θέμα. Είπα λοιπόν δεν μπορεί θα το ερευνήσω... και να λοιπόν που είχανε δίκιο! Το συγκεκριμένο τεύχος το είχα διαβάσει 1000 φορές και ποτέ δεν συνειδητοποίησα τί διάβαζα. Σκανάρισα λοιπόν την σελίδα και την επισυνάπτω ως πειστήριο.

Βρήκα επίσης στο youtube το αντίστοιχο επεισόδιο όπου από το 12:00 λεπτό και μετά φαίνεται ακριβώς το ίδιο... (βλέπε λίνκ και συννημένη φωτό).

www.youtube.com

Και μετά κάθομαι και σκέφτομαι και νιώθω πολύ ηλίθιος που το 1992 έτρεχα στο συλλαλητήριο πιστεύοντας ότι κανένας άλλος στον κόσμο δεν ονομαζόταν (αυτοαποκαλούνταν) "Μακεδόνας" και "Μακεδονία" παρά μόνο εμείς εδώ. Και ξέρετε γιατί το νιώθω; Γιατί η χώρα μου αποφάσισε δεκαετίες ολόκληρες να μην δημοσιοποιήσει το θέμα, βολευόμενη από την ύπαρξη του σιδηρούν παραπετάσματος και της ομερτά με την Γιουγκοσλαβία.

Αν λοιπόν ένα Βέλγος! …ακούστε: Βέλγος! Την δεκαετία του ’50 αποκαλούσε την περιοχή αυτή Μακεδονία, τότε σκέφτομαι πόσο ανόητα είναι τα σημερινά συλλαλητήρια… Όχι ανόητα γιατί υπερασπίζονται την ελληνική αρχαιότητα της Μακεδονίας αλλά ανόητα γιατί το κύριο σύνθημα τους έχει εκφυλιστεί στο «όχι στο συνθετικό Μακεδονία» αντί να συγκεντρωθεί γύρω από την εξάλειψη του αλυτρωτισμού με διεθνείς και διακρατικούς όρους-συμφωνίες και στην εγκατάλειψη κάθε σφετερισμού της αρχαίας ιστορίας σε ιστορικό, εκπαιδευτικό και πολιτικό επίπεδο.

Αυτή είναι η αλήθεια κυρίες και κύριοι και καμία άλλη. Όλα αυτά που γίνονται σήμερα έπρεπε να είχαν γίνει το 1949 με την λήξη του εμφυλίου. Και όχι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας βυθίζοντας έναν ολόκληρο λαό (ναι εμάς τους Ελληνάρες εννοώ) στην άγνοια επί δεκαετίες. Για πολλούς λόγους λοιπόν δεν πήγα στο συλλαλητήριο προχτές αλλά σήμερα με αυτήν μου την έρευνα διαλύθηκαν και τα τελευταία μου ψήγματα αμφιβολιών που είχα σχετικά με την μη προσέλευση μου.

Και φυσικά δεν θέλω άλλοι να σφετερίζονται την αρχαία ιστορία που αποδεδειγμένα μας ανήκει. Ότι επιχειρήματα και να πει η άλλη πλευρά, οι αιώνες είναι αμείλικτοι. Αλλά έχω καταλάβει όμως ότι μετά τον 7ο αιώνα μ.Χ. (χρονολογία καθόδου των Σλάβων στην Βαλκανική) οι βόρειοι γείτονες μας κατοικοεδρεύουν σε μια ευρύτερη περιοχή που όντως αποτελεί μέρος περιοχής που αποκαλούνταν παλαιότερα «Μακεδονία». Και ναι για κάποια χρόνια αναφέρθηκαν και σαν Vardarska. Είμαι σίγουρος ότι το κρατίδιο τους αποτελεί καθαρή κατασκευή του Τίτο, όχι όμως ως προς την γεωγραφική του ονομασία αλλά ως προς την εθνική συνείδηση και την εθνοτική σύνθεση: έθνος Μακεδόνων δεν υπήρξε ποτέ, ούτε μακεδονική συνείδηση παρά μόνο γεωγραφική προέλευση. Παραθέτω χάρτες ξένων μελετητών καθώς και απογραφές (μετά από χρόνια έρευνας που έχω κάνει) που αποδεικνύουν σε εποχές παλαιότερες του Τίτο, την ονομασία «Μακεδονία» της ευρύτερης περιοχής, όπως επίσης δίνουν και τα ονόματα Vardarska αλλά και Paeonia (Παιονία) ενώ παράλληλα αποκλείουν σε βάθος δεκαετιών την εθνοτική δήλωση «Μακεδόνας». 

Χάρτης προσδοκόμενων συνόρων 1914

Γαλλικός χάρτης εθνοτικών ομάδων 1914

Χάρτης μεταβολών συνόρων 1914

Χάρτης του 1849 της ευρύτερης περιοχής "Μακεδονία"

 Χαρακτηριστικό γραμματόσημο "Vardarska"

Συμπέρασμα: Πρέπει να ενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να εστιάσουμε στον αλυτρωτισμό εξασφαλίζοντας ξεκάθαρες ρήτρες εγκατάλειψης του. Εθνική συνείδηση οι γείτονες ήδη έχουν, σχεδόν κανένας δεν ζει πλέον στο κρατίδιο των Σκοπίων που να θυμάται εποχές «Vardarska» και άρα αυτό το παιχνίδι έχει χαθεί. Ο αγώνας έπρεπε να δοθεί το 1949 και όχι τώρα. Διαφωνώ κάθετα με αυτούς που αντιτίθενται τελείως στο συνθετικό «Μακεδονία» διότι αυτό έχει καθιερωθεί εδώ και δεκαετίες όπως αποδεικνύεται και από τις εικόνες που παρέθεσα και αποτελεί απλά μέρος μιας μάχης με τους δικούς μας δαίμονες. Μάλιστα αν πετύχουμε να υπάρχει σύνθετη ονομασία και όχι σκέτο όνομα «Μακεδονία» (όπως μέχρι πρότινος θέλανε διακαώς οι γείτονες μας) τότε θα το θεωρήσω ως ένα τεραστίων διαστάσεων come back και άρα νίκη της ελληνικής διπλωματίας σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε χαμένο εδώ και 70 χρόνια…

Τεν Τεν ευτυχώς που υπάρχεις και μας ανοίγεις τα μάτια… όσο και αν μας πληγώνει αυτό…

Ένας ντόπιος Σερραίος, γηγενής Μακεδόνας από παππού και γιαγιά που πονάει η ψυχή του με αυτά που ισχυρίζονται οι γείτονες μας και φουσκώνει και θυμώνει και ξεφυσά… μα… μα, ζει στο σήμερα και έχει καταλάβει ότι το ζήτημα αυτό πλέον όσο είναι ανοιχτό κάνει τις εθνικές πληγές μας μεγαλύτερες και όχι μικρότερες…

Χρήσιμες πηγές ενημέρωσης: 
1. Ο ελληνικός αγώνας στην Μακεδονία - Douglas Dakin, Εκδόσεις Κυριακίδη 1996
2. Μακεδονικό - Η περιπέτεια ενός ονόματος από το 1850 εώς σήμερα, Ελευθεροτυπία (Ιστορικά) 2011
3. Οι Έλληνες σλαβόφωνοι της Μακεδονίας - Ιωάννης Χολέβας, Εκδόσεις Πελασγός 1999
4. Εμείς οι Μακεδόνες - Ν. Ι. Μέρτζος, Λεβαντής Α.Ε. 1992
5.Αγώνες στον ελληνικό βορρά, Μακεδονία 1862-2007, Γεώργιος Παπαβύζας, Εκδόσεις Συμμετρία 2006

Γονιός εκ των υστέρων δε γίνεσαι...

Το παιδί σε θέλει ΕΚΕΙ. Θέλει να θέλεις να είσαι γονιός

Μη φανταστείς ότι θα έχεις τις ώρες της ησυχίας σου όπως πριν.
Μη φανταστείς ότι δε θα καταπατηθούν τα δικαιώματά σου.
Μη φανταστείς ότι δε θα πενταπλασιαστούν οι υποχρεώσεις σου.
Μη φανταστείς, επίσης, ότι θα πίνεις τον πρωινό σου καφέ σουλατσάροντας στο ίντερνετ με τις ώρες.
Μη φανταστείς ότι θα βλέπεις στην τηλεόραση τα σίριαλ που έβλεπες ή ότι θα ακούς τη μουσική που άκουγες.
Μη φανταστείς ότι η κομμώτρια ή η γυμνάστρια ή η μανικιουρίστα σου θα σε βλέπουν το ίδιο συχνά.

Πολύ περισσότερο μη φανταστείς ότι μπορείς να λείπεις ατέλειωτες ώρες από το σπίτι.

Μη φανταστείς ότι μπορείς να προσπερνάς προβλήματα ή συζητήσεις που σε θέλουν εκεί.
Μη φανταστείς, με λίγα λόγια, ότι δε θα αλλάξει ο – προ παιδιών – ρυθμός της ζωής σου.

Γιατί αν κάτι τέτοιο είναι που φαντάζεσαι θα πέσεις από τα σύννεφα όταν μια ωραία πρωία αποφασίσεις να το παίξεις μαμά ή μπαμπάς και συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν έγινε όπως το υπολόγιζες. 

Το παιδί σου, για παράδειγμα, μπορεί να έχει να πατήσει κάνα μήνα στο σχολείο.

Μπορεί να μην ανοίγει βιβλίο από την αρχή του χρόνου.
Μπορεί να άρχισε το κάπνισμα ή το ποτό ή τίποτα χειρότερο και να μην πήρες μυρωδιά.
Μπορεί να έμπλεξε σε παρέες με ξυρισμένα κρανία.
Μπορεί να κάνει bullying σε συμμαθητές του.

Να μιλάει με παιδεραστές στο φέισμπουκ.

Μπορεί να έχει βυθιστεί σε κατάθλιψη.

Να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις παρατηρήσεις σου.

Ή μπορεί πολύ απλά να μη θέλει να σε βλέπει στα μάτια του.

Μην ξαφνιάζεσαι. Τα πράγματα, ξέρεις, δε συμβαίνουν μαγικά γύρω μας. Τα παιδιά δε μεγαλώνουν μόνα τους για να γίνουν ξαφνικά λαμπροί επιστήμονες όπως ονειρεύεσαι. Τίμιοι πολίτες όπως εύχεσαι. Ή απλά ευτυχισμένοι άνθρωποι, όπως είναι η βαθύτερη επιθυμία σου.

Θέλει κόπο όλο αυτό. Θέλει χρόνο. Θέλει να θέλεις να είσαι γονιός. Όχι κατ’ όνομα. Ουσιαστικά γονιός.

Πρέπει να χύσεις ιδρώτα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μέρα με τη μέρα για χρόνια ολόκληρα προκειμένου να δεις το σημαντικότερο έργο της ζωής σου (κακά τα ψέματα αλλά όταν έχεις παιδιά αυτό είναι) να αποκτά έστω ρίζες που θα το στηρίζουν στα δύσκολα και θα το ‘’σηκώνουν’’ στα στραβοπατήματα.

Να είσαι εκεί, λοιπόν. Στα ατέλειωτα πρώτα άυπνα βράδια. Στα κουραστικά απογεύματα που διαβάζεις ιστορία ή ελέγχεις ορθογραφία και ασκήσεις αριθμητικής. Στα ‘’άχαρα’’ παιδικά πάρτι. Στις ‘’βαρετές’’ συνελεύσεις του Συλλόγου Γονέων. Στις βόλτες στις παιδικές χαρές. Να παίζεις μαζί τους. Να συζητάς ακόμα κι όταν νομίζεις ότι δεν είναι σε ηλικία να καταλάβουν. Και αργότερα να είσαι εκεί. Να τα πηγαίνεις στις δραστηριότητές τους. Να ξαγρυπνάς για να τα γυρίζεις σπίτι από τις βραδινές εξόδους τους. Να βάζεις κανόνες. Και να ελέγχεις ότι τηρούνται. Και πάλι να συζητάς. Και να ακούς.

Κολλητός φίλος τους όταν πρέπει αλλά γονιός τους κάθε φορά.

Μάντης, ξέρεις, δεν οφείλει να είναι κανείς – πόσο μάλλον τα παιδιά – για να προβλέπουν τις αντιρρήσεις που τυχόν θα εξέφραζες αν ήσουν εκεί. Μην θυμώνεις αλλά θα σπάσεις τα μούτρα σου όταν, μετά τόσα χρόνια ‘’απουσίας’’ σου, κάπου κοντά στα δεκάξι ή δεκαεπτά τους, σκεφτείς ότι ήρθε η ώρα να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα.

– Καλά, τώρα το θυμήθηκες;

Και μην μπεις καν στον κόπο να τα στραβοκοιτάξεις, να τα επιπλήξεις ή ακόμα χειρότερα να τα απειλήσεις με τιμωρίες και τσαμπουκάδες. Ο σεβασμός χτίζεται. Η αγάπη κερδίζεται.

Έχασες και δεν ήταν παιχνίδι.

Είπαμε: γονιός εκ των υστέρων δε γίνεσαι.

 

Σχόλιο Διαχειριστή: Συμφωνώ κατά 98% με το άρθρο αλλά διαφωνώ στην φράση: "Κολλητός φίλος τους όταν πρέπει αλλά γονιός τους κάθε φορά". Πιστεύω ότι οι ρόλοι γονιού και φίλου είναι ασύμβατοι και μη διασταυρούμενοι. Όταν για κάποιους λόγους επικαλύπτονται τότε δημιουργείται σύγχυση στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και ας δείχνει αυτό ότι απολαμβάνει την διττή αυτή σχέση. 

Επίσης θα πρέπει να έχουμε τον νού μας ώστε μέσα από τον βαθμό εμπλοκής και παρουσίας μας να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο της ολοκληρωτικής επέμβασης στην ζωή του παιδιού μας, οδηγώντας το σε συναισθηματικό και ψυχολογικό ευνουχισμό.

Πηγή: themamagers.gr

Ελληνικό Bell UH-1

Το παρακάτω ελικόπτερο ολοκληρώθηκe στις 21-12-2017.

Είναι το πολεμικό μας ελικόπτερο Bell UH-1 γνωστό από τον ρόλο του στον πόλεμο του Βιετνάμ, αποτελεί ένα αξιόπιστο εργαλείο στην μεταφορά προσωπικού ακόμα και στις μέρες μας. Το κιτ είναι της Italeri και είχε προβλήματα εφαρμογής στην άτρακτο. Είναι σε κλίμακα 1/72. Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην παρακάτω παρουσίαση:

Ελληνικό Apache AH64

Το παρακάτω ελικόπτερο ολοκληρώθηκe στις 29-11-2017.

Είναι το πολεμικό μας ελικόπτερο Apache AH64, καμάρι της αεροπορίας στρατού. Το κιτ είναι της Italeri και είχε αρκετά προβλήματα εφαρμογής ιδίως στην άτρακτο. Είναι σε κλίμακα 1/72. Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην παρακάτω παρουσίαση:

Star Wars - Kylo Ren

H παρακάτω φιγούρα ολοκληρώθηκe στις 15-02-2018.

Απεικονίζεται ο αντικαταστάτης του γνωστού μας "Darth Vader", Kylo Ren από την σειρά ταινιών Star Wars. Το κίτ είναι της ιαπωνικής BANDAI και έχει την ιδιαιτερότητα ότι για την συναρμολόγηση του δεν απαιτείται κόλλα (όπως όλα τα κίτ της BANDAI). Είναι σε κλίμακα 1/12. Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην παρακάτω παρουσίαση:

Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται...(ταινία)

Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται - Δείτε την ταινία

 

Γράφει η Αθηνά Κάππου

Πριν κάποια χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια ταινία με το όνομα: «ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» (γαλλικός τίτλος le maitre qui laissait les enfants rever). Για πολύ καιρό την είχα ξεχάσει,μέχρι που πήγα δευτέρα λυκείου.Η ταινία είναι ουσιαστικά η βιογραφία του Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet).

Ο Φρενέ ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους-καθηγητές που άλλαξαν το σχολείο, αλλά κυρίως τον τρόπο σκέψης των μαθητών του. Εισήγαγε την τυπογραφία στο σχολείο, δεν εφήρμοσε ποτέ ως τιμωρία το ξύλο, και δεν προήγαγε ποτέ την στείρα γνώση. Όπως συμβαίνει πάντα με αυτούς τους μοναδικούς ανθρώπους, έγινε και ο ίδιος το »μήλο της έριδος». Γονείς και καθηγητές τον ήθελαν εκτός σχολείου με την δικαιολογία ότι δεν είναι πραγματικός δάσκαλος, την ίδια στιγμή που οι μαθητές του »ερωτεύτηκαν»για πρώτη φορά το σχολείο και την μόρφωση. Βλέποντας την ταινία,το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει και να θυμάται τον μοναδικό δικό μου καθηγητή που μου άλλαξε την σκέψη και την ζωή. Το άρθρο αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να τον τιμήσω και να τον ευχαριστήσω. Μπορεί στα 17 μου να μην είχα ζήσει πολλά, όμως είχα γνωρίσει πολλούς σάπιους ανθρώπους και κάποια στιγμή απογοητεύεσαι από τον τρόπο σκέψης τους, τον χαρακτήρα τους,την ψυχή τους… αυτός ήρθε εντελώς τυχαία και όμως την κατάλληλη στιγμή.

Δευτέρα λυκείου λοιπόν, έρχεται η ώρα της χημείας. Να σημειώσω εδώ ότι τα μαθηματικά η φυσική και η χημεία για εμένα ήταν πάντα εφιάλτης, όχι επειδή δεν μου άρεσαν αλλά επειδή ποτέ δεν βρέθηκε κάποιος που να έχει την δύναμη να επιδράσει στο μυαλό μου με τρόπο που να με κάνει να τα αγαπήσω. Στην πολύβουη τάξη μπαίνει -φαινομενικά- ένας ακόμη καθηγητής. Ξαφνικά γυρνάει προς το μέρος μας και σιγά σιγά όλοι καταλαβαίνουν τι παίζει (κατάλαβαν άραγε πραγματικά?) και σιγά σιγά όλη η οχλοβοή σβήνει. Τον παρατηρώ και χιλιάδες σκέψεις διατρέχουν το μυαλό. Τα μάτια αυτού του αγνώστου δεν μπορούν παρά να σε κάνουν να δεις κάτι βαθύτερο, κάτι διαφορετικό στο είναι του. Μάθημα πρώτο -μάθημα ζωής,όχι χημείας-, »Μην κολλάτε στον τοίχο», τον ακούμε να λέει και αρχίζει να ξεκολλάει τα ακριανά θρανία από τον τοίχο. Τώρα που ανατρέχω στην στιγμή,συνειδητοποιώ ότι όλοι ξεκόλλησαν τα θρανία τους επειδή φοβήθηκαν την »τρέλα» του, και όχι επειδή κατάλαβαν το μάθημά του. Το μοτίβο μοιάζει με πολλά άλλα. Στα διαλείμματα όλοι έχουν θορυβηθεί από την τρέλα του τύπου και τον τρόπο του… Συζητάω με την διπλανή μου καθώς ξέρω πως είναι η μόνη που μπορεί να με καταλάβει.Την ρωτάω τι σκέφτεται για εκείνον και μου απαντά πως όταν μας κοιτά νιώθει πως ξέρει τα πάντα για εμάς,διακόπτει για λίγο και μου λέει πως αυτός μόνο την αλήθεια θα έλεγε. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα πως έδωσε φωνή στις σκέψεις μου… αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που αγάπησα αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο.

Τι γίνεται με κάποιον που σου ανοίγει τα μάτια, με κάποιον που είναι εκεί για να σου πει την αλήθεια? Υπάρχουν 2 τινά.

Το πρώτο αφορά την μάζα. Όλοι τον φοβούνται γιατί ενώ ξέρουν ότι έχει δίκιο δεν έχουν το θάρρος να έρθουν αντιμέτωποι με τους εαυτούς και να δεχθούν ότι κάποιος άλλος τους ξεκουνάει από την βολική τους θεσούλα.

Το δεύτερο αφορά τους λίγους. Είναι κάποιοι που έχουν ανάγκη έναν »απομηχανή θεό» που έρχεται αναπάντεχα στην ζωή τους την στιγμή που είναι χαμένοι -και το ξέρουν, το αποδέχονται (σημείωση νο 2: έπασχα από κατάθλιψη εκείνα τα χρόνια του λυκείου)- και τους ξυπνάνε,τους δείχνουν ότι κάτι υπάρχει παραπέρα. Φυσικά ο καθηγητής δεν ήταν χαζός,ήξερε ότι -σχεδόν- οι πάντες τον τρέμανε,φαντάζομαι πόσα χρόνια θα το ζούσε αυτό… Μια άλλη ημέρα,κοίταξε για ακόμη μια φορά τους πάντες κατάματα -όπως έκανε πάντα- και είπε» Δεν φοβάστε εμένα,αλλά τις αλήθειες που σας λέω»… Ένιωθες μια βόμβα να σκάει μέσα στο κεφάλι σου κάθε φορά που μιλούσε. Είναι μερικοί -ελάχιστοι- άνθρωποι που τα λόγια δεν αρκούν για να φτάσεις στο ύψος τους. Μερικές φορές ένιωθα ότι βλέπω μια μελαγχολία στα μάτια του. Πόσο θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτεται. Μου λείπουν όσο τίποτα οι συζητήσεις μου μαζί του, ξέρω ότι δεν θα τις ξανακάνω με κανέναν ούτε καν με τον ίδιο… Ποιος καθηγητής σου διδάσκει χημεία παραλληλίζοντας την με τις ανθρώπινες σχέσεις?

Ποιος καθηγητής σε έχει καταλάβει τόσο καλά ώστε λέει σε έναν άλλον να σε προσέχει? Ποιος καθηγητής σε βοηθάει να ξεπεράσεις τον θάνατο της μητέρας της καλύτερης σου φίλης σκουπίζοντας σου τα δάκρυα από το πρόσωπο? Ποιος καθηγητής ανοίγει κάθε Κυριακή επί τόσα χρόνια το σχολείο και κάνει μαθήματα δωρεάν στα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες? Ποιος καθηγητής αποκαλεί τα παιδιά »ψυχούλες»? Ποιος καθηγητής είναι τόσο άνθρωπος όσο αυτός?… Για εμένα, η απάντηση είναι μια: Κανένας άλλος. Ένας από τους λογούς που η παιδεία περνάει μεσαίωνα -ίσως ο σημαντικότερος για εμένα- είναι πως δεν υπάρχουν αληθινοί παιδαγωγοί αλλά υπάλληλοι,απλοί αδιάφοροι άνθρωποι με κανένα πάθος που απλώς πηγαινοέρχονται σε ένα σχολείο για να πάρουν τον μισθό… Σε αυτούς λέω ότι τους βαρεθήκαμε,δεν έχουνε καμία δύναμη επάνω μας, δεν μπορούν να ταράξουν τις ψυχές μας ούτε να μείνουν στις καρδιές μας.

Ο Σωκράτης προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της νεολαίας και όλοι ξέρουμε πως του το ξεπλήρωσαν, η περίπτωση του καθηγητή μου είναι ίδια. Την προτελευταία του χρονιά στο σχολείο αποφάσισαν να τον κατηγορήσουν για κάτι ακόμη, το οποίο με αηδιάζει λιγότερο από εκείνους που αποφάσισαν να τον "χτυπήσουν» με τέτοιο τρόπο… Πόσο λυπάμαι τα μυαλά τους… Και τελικά έχει δίκιο ακόμη και σε αυτό: καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται. Μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες για εκείνον,όμως τα λόγια είναι περιττά στην περίπτωσή του. Είχα την τύχη, την τιμή και την ευλογία να τον γνωρίσω και αυτό μου αρκεί.

Έναν στίχο θα ήθελα να του αφιερώσω και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει. »Οξειδώθηκα μες την νοτιά των ανθρώπων». Τέλος, ένα μάθημα από εκείνον για όλους »ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΛΑΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕΣ».

Στους γονείς μας χρωστάμε το ζην, στους δε δασκάλους το ευ ζην -είπε ο Μ.Αλέξανδρος. Εγώ θα πω ότι σε ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΠΑΝΙΟΥΣ δασκάλους (εάν υπάρχουν ακόμη) χρωστάμε το ευ ζην.

Πηγή: www.alfavita.gr