Εγώ που στερήθηκα τα πάντα για να σε μεγαλώσω...

  ... και γιατί μου το λες;

Πόσο συχνά δεν φροντίζουν οι γονείς να υπενθυμίζουν στα καμάρια τους όλα όσα έκαναν με τη φράση «εγώ που έκανα τόσες θυσίες για σένα».

Και απευθύνονται στον πλέον αναρμόδιο να πάρει θέση, αφού ΠΟΤΕ δεν ζήτησε από κανένα να θυσιάσει οτιδήποτε για τη δική του ζωή.

Όταν μεγαλώνεις ένα και δύο και τρία και τέσσερα  παιδιά, κάνεις ό,τι  μπορείς, με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς γιατί το θέλεις. Η αγάπη είναι η δύναμη που σε σπρώχνει να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό.

Μια αγάπη που χάνει όλη τη δύναμή της και αποκαθηλώνεται μέσα από την φράση «τα θυσίασα όλα για σένα». Μοιάζει σα να είναι η στιγμή να κάνεις ταμείο, ζητώντας να σου εξαργυρώσουν ανταποδοτικά όλα όσα στερήθηκες.

Πόσο βαρύ και άδικο είναι να λες στο παιδί σου κάτι τέτοιο. Πόση υστεροβουλία έχουν τελικά οι πράξεις και οι «φροντίδες» σου. Σαν το μεγάλωμά του να ήταν ένα καλοστημένο σχέδιο που περιμένεις να αποδώσει καρπούς. Αυτούς που εσύ θέλεις. Σα να έκανες μια επένδυση με μακροπρόθεσμα κέρδη τα οποία διεκδικείς όχι με νομικά μέσα, αλλά με συναισθηματικό εκβιασμό.

Πόση ενοχή θέλεις να γεμίσεις κάποιον όταν του χρεώνεις δικές σου αγωνίες, προσπάθειες, και υποχωρήσεις. Πόσο βάρος φορτώνεις ό,τι αγαπάς περισσότερο. Πιο τίμιο είναι να πεις εξαρχής «Άκου να δεις πουλάκι μου εγώ θα στερηθώ την καριέρα μου για να σε μεγαλώσω».

Έλα όμως που το… πουλάκι δεν είναι σε θέση να συμφωνήσει, να διαφωνήσει ή να προτείνει εναλλακτικές. Υποτίθεται ότι εσύ έχεις τη στοιχειώδη ωριμότητα να διακρίνεις μεταξύ υστερόβουλης αυτοθυσίας και ανιδιοτελούς προσφοράς.

Ο ρόλος του γονιού ταλαντεύεται ανάμεσα στην ωριμότητα και τον εφηβικό εγωκεντρισμό. Είναι ανάμεσα στο έχω πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μου και του ΕΓΩ. Όταν όμως η πλάστιγγα γέρνει προς τη δεύτερη περίπτωση και αποφασίζει να κάνει τον εαυτό του κέντρο του κόσμου.

Όταν οι προσδοκίες και οι επιλογές των… απογόνων ξεφεύγουν από την μεγάλη φιλοδοξία ανακαλύπτει ότι ο καθρέπτης δεν υφίσταται. Ο καθρέφτης που οι μικροί μας ήρωες θα αντικατοπτρίσουν όλα αυτά που εμείς θέλουμε. Αγνοώντας και αδιαφορώντας εάν το δικό μας θέλω είναι και δικό του.

Και εκεί ξυπνάει μέσα μας ο υστερόβουλος εαυτός μας να ζητήσει τα δεδουλευμένα θυσιών που δεν οδήγησαν σε ό,τι τόσο ωραία είχαμε σχεδιάσει για τα παιδιά μας.

Η Ιφιγένεια θυσιάστηκε για να ξεκινήσει ένας πόλεμος. Μη διατυμπανίζεις τις θυσίες σου, γιατί ο συναισθηματικός πόλεμος γονιών παιδιών μπορεί να μην έχει αίμα, έχει όμως πόνο και κατακερματισμένες σχέσεις . Σχέσεις που χάνουν όλη τους τη μαγεία και γίνονται εμπορική συναλλαγή. Μια συναλλαγή «σου έδωσα και τώρα θα πάρω».

Δώσε αγάπη με τη σέσουλα. Πρόσφερε φροντίδα με τόνους ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας. Αν δεν μπορείς,  η μικρή σου Ιφιγένεια θα πεθαίνει κάθε φορά που θα της θυμίζεις πόσο καταπάτησες τα θέλω σου για να χτίσεις τα θέλω κάποιου άλλου, στο βωμό της γονεϊκής σου ματαιοδοξίας.

Της Αλεξίας Μπακοπούλου, Ψυχολόγος

Σχόλιο Διαχειριστή: δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από αυτό που περιγράφει το παραπάνω κείμενο στην σχέση γονιού-παιδιού. Οι τύψεις και τα ενοχικά συναισθήματα που μπορούν να δημιουργηθούν στιγματίζουν το παιδί σε όλη του την ζωή... 
 
Πηγή: www.thessalonikiartsandculture.gr

Παναγιώτης Γιαννάκης: μια συλλογή από τα καλάθια του

Το παρακάτω βίντεο αποτελεί μια συλλογή στιγμιοτύπων από το προσωπικό μου αρχείο.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποτελεί ίσως τον πιο αμφισβητούμενο χαρακτήρα-παίκτη του Άρη της δεκαετίας του 80. Είχε έναν καταπληκτικό τρόπο να συνδέεται με την κερκίδα, να εκφράζει τα συναισθήματα και το αυθόρμητο του χαρακτήρα του, αλλά κατάφερε και να μισηθεί πολύ από τους ίδιους φιλάθλους που τον αποθέωναν, όταν αργότερα με τις πράξεις του στράφηκε εναντίον της παλιάς του ομάδας...

Δεν μπορεί να συγκριθεί με τον διόσκουρο του Νίκο Γκάλη, όχι γιατί ήταν υποδεέστερος ή ανώτερος παίχτης αλλά γιατί πολύ απλά όταν έλλειπε ο ένας από τους δύο, ο άλλος αυτόματα έχανε αρκετή από την δύναμη του...

Ο ένας συμπλήρωνε αρμονικά τον άλλον παρά την φημολογούμενη "έχθρα" που λέγεται ότι υπήρχε ανάμεσα τους. Ο ένας ψυχρός, "κομπιούτερ", ο άλλος "παιδί", "κλαψιάρης", εγωϊστής, παθιασμένος.

Γι αυτό αποτελούσαν πάντα ένα "αχτύπητο δίδυμο" και ποτέ μονάδες.

Το έξω είναι ο πατέρας, το μέσα η μητέρα...

Ένα υπέροχο κείμενο του κορυφαίου ψυχίατρου Καρλ Γιούνγκ, στο οποίο αναλύει πώς ο γονεϊκός ρόλος επηρεάζει τη δημιουργία της προσωπικότητας του παιδιού, αλλά και την ψυχοσύνθεσή του.

«Για να κατανοήσουμε την προστατευτική ενέργεια των δύο γονέων, ας χρησιμοποιήσουμε την αναλογία της φωλιάς των πουλιών.

Η φωλιά των πουλιών αποτελείται από δύο μέρη:

Το έξω στρώμα είναι σκληρό, συμπαγές, δομημένο από πιο σκληρά υλικά, κομμάτια ξύλο, πετρούλες, λάσπη κλπ., που αποτελούν ένα συγκεκριμένο οικοδόμημα που επιτρέπει στη φωλιά να αντέχει στις καιρικές συνθήκες, να είναι στερεή και ασφαλής. Μηχανισμός που φέρνει δομή στο αδόμητο.
Το εσωτερικό στρώμα είναι πιο μαλακό, φτιαγμένο από πούπουλα κι άλλα μαλακά υλικά. Είναι το μητρικό πλαίσιο.

Το έξω είναι ο πατέρας, το μέσα η μητέρα.

Ένα παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα της μητέρας και εκεί προστατεύεται από τις απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες του έξω κόσμου. Μετά τη γέννα, μέχρι να αυτονομηθεί το παιδί χρειάζεται ακόμα την προστασία της μητέρας.

Εδώ έρχεται ο πατέρας, μέσα από την καλή σχέση μεταξύ τους, να βοηθήσει το παιδί να χαλαρώσει τους δεσμούς του με την μητέρα και να αρχίσει τα δικά του βήματα στον κόσμο, να αναπτύξει την αυτοεκτίμησή του, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και να αυτονομηθεί από την μητέρα. Υπό την προστασία του πατέρα το παιδί εξερευνά τον έξω κόσμο, έτσι ώστε να μην παλινδρομήσει στην ενδομήτρια εμπειρία.

Ανεξάρτητα από το φύλο του παιδιού, ο πατέρας στην αρχή της ζωής του παιδιού, είναι η πηγή της προστασίας από τις δυνάμεις της παλινδρόμησης. Βοηθά να δομήσει το παιδί τα όριά του, την ταυτότητά του, λύνοντας το συμβιωτικό στάδιο με την μητέρα, να έχει αίσθηση του εαυτού του, να λέει ναι ή όχι, τόσο στον έξω κόσμο, όσο και στον κόσμο των ενστίκτων και των επιθυμιών.

Η αρσενική αρχή είναι αυτή που βοηθά τον άνθρωπο να εδραιώσει τα όριά του, να βρεί την ταυτότητά του και αυτή η αρσενική δύναμη επίσης, (animus), φέρει τη θηλυκή αρχή έξω στον κόσμο, για να εκφραστεί. Ο γάμος αυτών των δύο αρχών επιφέρει την ισορροπία και την αρμονία.

Ο πατέρας δημιουργεί ένα ασφαλές μέρος για το παιδί που έχει γεννηθεί, στη θέση της ασφάλειας που το παιδί βίωνε στην μήτρα. Μεγαλώνοντας το παιδί, το βοηθά να διαπραγματευθεί με τον έξω κόσμο και να δομήσει την δική του Persona.

Η δημιουργία της Persona γίνεται σιγά σιγά από τα υλικά των γονεϊκών αξιών. Το πρώτο πρότυπο της διαμόρφωσης του εγώ είναι να συμπεριφερθώ με τον τρόπο που προσδοκούν οι γονείς μου.
Έτσι, η πρώτη persona, είναι οι συλλογικοί πολιτιστικοί κώδικες συμπεριφοράς και κρίσεων αξιών που εκφράζονται και μεταδίδονται από τους γονείς.

Στην πορεία της φυσιολογικής ψυχολογικής ανάπτυξης, πρέπει να υπάρξει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στο εγώ και στην persona. Το παιδί χρειάζεται να συνειδητοποιήσει ποιο είναι ξέχωρα από τις εξωτερικές συλλογικές απαιτήσεις της κοινωνίας. Να γίνει ένα άτομο που έχει τις δικές του ιδέες και τον δικό του κώδικα συμπεριφοράς και ταυτόχρονα να ζει στον κόσμο και να προσαρμόζεται στις συλλογικές νόρμες. Αν δεν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, εμφανίζεται ένα ψευδο-εγώ και ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον ρόλο του.

Η persona δεν πρέπει να είναι υπερβολικά άκαμπτη ή λαμπρή γιατί αυτή η υπερβολή θα οδηγήσει στην δημιουργία μιας πιο σκοτεινής σκιάς.

Αν λοιπόν είμαστε μόνο persona, τότε δεν είμαστε γνήσιοι, γιατί δεν έχουμε επαφή με τον εσωτερικό, πραγματικό εαυτό μας. «Ο άνθρωπος -persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την εσωτερική του πραγματικότητα, ακριβώς όπως ο άνθρωπος που δεν έχει καθόλου persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την πραγματικότητα του κόσμου.»

Πηγή: www.thessalonikiartsandculture.gr