Η κατάντια των social media με την ματιά του Moby

Γροθιά στο στομάχι είναι το νέο βιντεοκλίπ του Moby, που αποτελεί ένα αιχμηρό σχόλιο για τη σύγχρονη εποχή της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που μετατρέπει την πραγματικότητα μας σε εικονική και μας κάνει να πιστεύουμε ότι επικοινωνούμε, αν και στην πραγματικότητα έχουμε χάσει την ανθρώπινη επαφή.

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό αν και μελαγχολικό animation που απεικονίζει την γκρίζα πραγματικότητα των σύγχρονων ανθρώπων, που εξαρτημένοι από τις οθόνες τους ξεχνούν να ζήσουν.

Δημιουργός του βιντεοκλίπ ο Στιβ Κατς, ένας Λονδρέζος illutrator που έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά, sites, τηλεοπτικά σόους αλλά και διεθνείς οργανισμούς για να κατασκευάσει animation projects με κοινωνικό μήνυμα. Από τους Simpsons, μέχρι την Unesco τα καυστικά του σκίτσα προβάλουν μη-φωτογενείς παρατηρήσεις για τον κόσμο μας σήμερα και προκαλούν διάλογο.

Το κλιπ έχει βασιστεί στο τραγούδι «Are You Lost In The World Like Me?», του πρώτου δίσκου των Moby & The Void Pacific Choir, «These Systems Are Failing».

Ποιά είναι η πραγματικότητα λοιπόν;

Ο ήρωας του βιντεοκλίπ βρίσκεται μόνος ανάμεσα σε ένα αχανές πλήθος που γυρίζει γύρω του με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη του smartphone του και μέσω των στίχων του Moby αναρωτιέται αν κι αυτοί αισθάνονται χαμένοι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, όπως εκείνος.

«Αυτά τα συστήματα πέφτουν» είναι το μήνυμα που εμφανίζεται στην οθόνη πριν μια σειρά ανθρώπων πέσει σε μία μαύρη τρύπα στο δρόμο συνεχίζοντας να κοιτάζει με απάθεια το κινητό του και τίποτα άλλο πέραν αυτού.

Μαύρες μέρες και ένας ήλιος που πεθαίνει δημιουργεί ανθρώπους - σκιές του εαυτού τους, μόνους μέσα στους πολλούς που δεν βλέπουν ότι στα αλήθεια δεν είναι μόνοι.

Ακολουθεί μια σκηνή που μια ομάδα αστυνομικών ξυλοκοπά έναν άνθρωπο κι αντί κάποιος να βοηθήσει, όλοι μένουν απλά να παρακολουθούν τη σκηνή, καταγράφοντας την με τα κινητά τους. Τρώνε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι αλλά δεν μιλάνε γιατί και πάλι κοιτάνε τις οθόνες τους. Μια κοπέλα βγάζει σέλφι με φόντο ένα φλεγόμενο κτίριο. Μια άλλη «φοράει» το καλύτερο χαμόγελο της για τη φωτογραφία, και μόλις το φλας σβήσει η κατάθλιψη επιστρέφει στο πρόσωπο της.

Στη συνέχεια ο ήρωας βρίσκεται μέσα σε ένα λεωφορείο. Όλοι χαμένοι σε έναν δικό τους διαδικτυακό κόσμο και πάλι, και παρά την κοινωνικότητα τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έτοιμοι για καβγά ακόμα κι αν κάποιος απλά τους αγγίξει. Συναισθήματα εκφράζονται μέσω emoticons από ανέκφραστα και άψυχα πρόσωπα. Ο ήρωας ονειρεύεται ότι προστατεύει μια κοπέλα από κάποιον που την παρενοχλεί κι εκείνη τον ερωτεύεται. Είναι όμως μόνο ένα όνειρο σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να ονειρεύεται.

Μετά βλέπουμε τα κινητά μας να έχουν μετατραπεί σε κελιά. Οι άνθρωποι ξεχνούν να ζήσουν τη στιγμή και ζουν για να την αναρτήσουν. Ο ήρωας προσπαθεί να τους ξυπνήσει από τη μαζική αποχαύνωση, αλλά μάταια. Κανένας δεν του δίνει σημασία.

Κάποια στιγμή ένα κορίτσι, χαμένο στον κόσμο όπως και ο ήρωας του βιντεοκλίπ, σκαρφαλώνει σε ένα ψηλό κτίριο. πέφτει. Οι χρήστες των social media καταγράφουν την αυτοκτονία της κι αποχωρούν. Μόνο ένας κλαίει. Είναι και πάλι αυτός ο μοναχικός ήρωας που έχει καταλάβει ότι όλα τα ανθρώπινα στον κόσμο της εποχής του διαδικτύου έχουν χαθεί. Που πάνε αυτοί που έφυγαν; Στον γκρεμό…

Τι λένε οι δημιουργοί

«Πριν από μερικά χρόνια είδα το βίντεο "Man" του Steve Cutts και ήταν εκπληκτικό», δήλωσε ο Moby σχετικά με το νέο του βίντεο -όπως διαβάζουμε στο RollingStone- και συμπλήρωσε: «Έψαξα στο διαδίκτυο, βρήκα το e-mail του και ταπεινά του ζήτησα να φτιάξει ένα βίντεο για μένα. Στάθηκα πολύ τυχερός γιατί συμφώνησε! Το βίντεο που έκανε για το κομμάτι Are You Lost in The World Like Me?, είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα βίντεο που έχει ποτέ γίνει για κάποιο από τα τραγούδια μου».

Από την πλευρά του ο Steve Cutts ανέφερε: «Για μένα το βίντεο αυτό θέλει να τονίσει την αύξηση της εξάρτησής μας από την τεχνολογία, καθώς και την ανθρώπινη αλληλεπίδραση σήμερα ή την έλλειψη αυτής. Εστιάζει στον τρόπο που η τεχνολογία μάς αλλάζει και για το πόσο έχουμε απευαισθητοποιηθεί σχετικά με όσα συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας».

Οι στίχοι του τραγουδιού «Αre You Lost in The World Like Me?»:
Look hard the city is gone
Black days and a dying sun
Dream a dream of dark lit air
Just for a minute you'll find me there
So look harder and you'll find
Forty ways it leaves us blind
I need a better place to burn beside the lines
Come on and let me try
Are you lost in the world like me?
And the systems have failed are you free?
All the things are lost can you see?
Are you lost in the world like me?
Like me
So (???) in the city it's dawn
Dropping knives and a dying sun
Salted love in the dark lit air
Just for a minute I'll find you there
So look harder and you'll find
The forty ways it leaves us blind
I need a better way to burn beside the lines
Come on and let me try
Are you lost in the world like me?
And the systems have failed are you free?
All the things are lost can you see?
Are you lost in the world like me?
Like me
Are you lost in the world like me?
And the systems have failed are you free?
All the things are lost can you see?
Are you lost in the world like me?
Like me
(And the systems have failed)
(And the systems have failed)
(And the systems have failed)
(And the systems have failed)
(And the systems have failed)

 Πηγή: tvxs.gr

Πως στέλναν email το 1984 !!!

Δες πόσο κουραστικό ήταν να στείλουν ένα email το 1984!

    Ξέρετε πώς ήταν να στέλνεις ένα email σχεδόν 30 χρόνια πριν; Έχουμε ένα ωραίο βίντεο από σχεδόν 30 χρόνια πριν, όταν το Διαδίκτυο μόλις είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα. Αυτό το σπάνιο βίντεο εξηγεί βήμα προς βήμα τη διαδικασία αποστολής ενός email το 1984. Πιστέψτε με, είναι αρκετά ενδιαφέρον!

Ανοίγοντας αυτό το βίντεο (μπορείτε να το δείς παρακάτω), είδα ένα μόντεμ σε ένα μέγεθος δεν είχα δει ποτέ πριν. Αυτό σίγουρα δεν ήταν ένα ψηφιακό μόντεμ, ήταν μια μηχανή με κάποιους αναλογικούς round tuning μετρητές που έβλεπες στο ραδιόφωνο, όντας παιδί, στη δεκαετία του ’90.

Ο υπολογιστής στο βίντεο έμοιαζε περισσότερο με μια τηλεόραση αντί για έναν υπολογιστή με μια βασική ασπρόμαυρη οθόνη. Χρειάστηκαν περίπου 5 δευτερόλεπτα ώστε ο κύριος να ενεργοποιήσει το Διαδίκτυο μέσω τηλεφώνου. Ο κύριος είχε, ακόμη, να καλέσει έναν αριθμό για να συνδεθεί στο internet, κάτι που ονομάζεται dial-up σύνδεση αυτές τις μέρες.

Σχεδόν γέλασα όταν ο κύριος στο βίντεο εξήγησε σχετικά όλη διαδικασία ως μια πολύ απλή διαδικασία! Ωστόσο, ο ίδιος κάλεσε (dialed-up) τον αριθμό και περίμενε να ακούσει ένα συγκεκριμένο τόνο. Μόλις έλαβε τον τόνο ως επιβεβαίωση, άνοιξε το μόντεμ. Και τότε η οθόνη του υπολογιστή τρεμο-έπαιξε και ζήτησε από το χρήστη έναν προσωπικό κωδικό πρόσβασης.

Αφότου καταχωρήθηκε με επιτυχία ο κωδικός πρόσβασης, μια οθόνη πολύ χαμηλής ανάλυσης εμφανίστηκε με ένα command line interface, όπου πρέπει να πατήσετε ένα πλήκτρο για να εισέλθετε στο σύστημα.

Χωρίς να σε εκπλήξει, το σύστημα αυτό με το command line interface (CLI) ήρθε με επιλογές όπως ειδήσεις, σχόλια λογισμικού, προγράμματα BBC, feedback λογισμικού, άλλα προγράμματα όπως οι Apple, Pet, Tandy και άλλα, επικοινωνίες και μια από τις τελευταίες επιλογές του ήταν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Έπειτα το άτομο στην άλλη πλευρά πληκτρολογούσε ένα μήνυμα και το μήνυμα παραδιδόταν στον παραλήπτη και με την επιλογή της εκτύπωσης.

Και για να σας ενημερώσουμε πλήρως, ο υπολογιστής στο βίντεο ήταν ο καλύτερος για τότε, αλλά αυτό σίγουρα δεν σήμαινε απίστευτες ταχύτητες για download, ήταν μόνο 1.200 bits ανά δευτερόλεπτο.

Εδώ μπορείς να δείς το εν λόγω βίντεο:

Μήπως πάσχετε από το "σύνδρομο ψηφιακής αποθησαύρισης";

Αν κάθε λίγο και λιγάκι χρειάζεστε άλλον έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο, επειδή έχετε μανία να μαζεύετε όλο και περισσότερες ψηφιακές φωτογραφίες, βίντεο, βιβλία και οτιδήποτε άλλο σε ψηφιακή μορφή, τότε ίσως η περίπτωσή της έχει να κάνει με το «σύνδρομο ψηφιακής αποθησαύρισης» ή «ψηφιακής συσσώρευσης». Αν και δεν έχει ακόμη επίσημα ενταχθεί στις ψυχικές διαταραχές, ακούγονται φωνές ότι αυτό πρέπει να συμβεί.

Ολλανδοί γιατροί, με επικεφαλής την ψυχίατρο δρα Μαρτίν βαν Μπένεκομ του Ακαδημαϊκού Ιατρικού Κέντρου, παρουσίασαν στο ιατρικό περιοδικό "BMJ Case Reports" την περίπτωση ενός 47χρονου άνδρα, ο οποίος εμφάνισε ψυχαναγκαστική τάση συσσώρευσης ψηφιακών αντικειμένων στον υπολογιστή του.

Χιλιάδες φωτογραφίες -και όχι μόνο- προστίθεντο κάθε εβδομάδα στη συλλογή του και μετά περνούσε ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα για να τις ταξινομεί σε κατηγορίες. Εκτός από το πάθος για ψηφιακές συλλογές, είχε αντίστοιχη μανία για τη συλλογή φυσικών αντικειμένων. Το αποτέλεσμα ήταν το διαμέρισμά του στο 'Αμστερνταμ να ξεχειλίζει από διάφορα μικροπράγματα που συνεχώς μάζευε και έτσι ήταν αδύνατο να προσκαλέσει τον οποιονδήποτε στο σπίτι του, σύμφωνα με το Live Science.

Όμως το «φόρτε» του άνδρα -επειδή ακριβώς απαλλασσόταν από τους υλικούς περιορισμούς των τεσσάρων τοίχων και μπορούσε να επεκταθεί στον αχανή ψηφιακό χώρο- ήταν οι ψηφιακές συλογές, που είχε συγκεντρώσει σε πέντε μεγάλους σκληρούς δίσκους.

 Όπως είπαν οι γιατροί, η συνεχής ενασχόληση με όλα αυτά τα ψηφιακά αρχεία, αποτελεί από μόνη της ένα πρόβλημα, καθώς δεν αφήνει κάποιον να κάνει άλλα πράγματα στη ζωή του, όπως να κοιμάται, να καθαρίζει το σπίτι του, να βλέπει φίλους και να βγαίνει για διασκέδαση.

Η όλη διαδικασία αρχικά της συγκέντρωσης και μετά της οργάνωσης των ψηφιακών αρχείων είχε εξελιχθεί από ευχαρίστηση σε πηγή άγχους για τον 47χρονο, ο οποίος πλέον έβλεπε όλη τη ζωή του με πολύ αρνητικό τρόπο.

Οι ψυχίατροι έχουν έως σήμερα αναγνωρίσει το «σύνδρομο αποθησαύρισης» ή «διαταραχή παρασυσσώρευσης» ως σύμπτωμα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, που ωθεί τους ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους, να μαζεύουν συνεχώς άχρηστα πράγματα στο σπίτι τους και να αδυνατούν να πετάξουν το παραμικρό. Συνήθως τα σπίτια τους μετατρέπονται σε «αχούρια» και οι ίδιοι παραμελούν ακόμη και την προσωπική υγιεινή τους, με αποτέλεσμα να αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

Ορισμένοι γιατροί προτείνουν τώρα ότι μια υποπερίπτωση αυτού του συνδρόμου θα πρέπει να είναι η ψυχαναγκαστική ψηφιακή αποθησαύριση ή ψηφιακή συσσώρευση ή ψηφιακή συλλεκτομανία. Αυτό θα επέτρεπε στους ψυχολόγους και ψυχίατρους, όπως υποστηρίζουν, να κάνουν πιο εύκολα τη διάγνωση όσων ατόμων έχουν αυτή τη τάση σε βαθμό που έχει εξελιχθεί σε ψυχική διαταραχή, η οποία επιδρά αρνητικά στην ποιότητα της ζωής των ίδιων, αλλά και των άλλων γύρω τους.

 Προς το παρόν, στο επίσημο εγχειρίδιο ψυχιατρικών παθήσεων (το DSM-5) εντάσσεται μόνο η παραδοσιακή αποθησαύριση. Αλλά ίσως είναι θέμα χρόνου να ενταχθεί και η ψηφιακή. Ήδη υπάρχει η σχετική ιστοσελίδα (digital hoarding ή e-hoarding) στη Wikipedia.

'Αλλοι επιστήμονες, πάντως, θεωρούν πρόωρη την επίσημη ένταξη της ψηφιακής αποθησαύρισης στις ψυχικές παθήσεις. Ένα σημείο-κλειδί είναι ότι παραμένει άγνωστο πόσοι άνθρωποι έχουν μανία να συλλέγουν μόνο ψηφιακά αρχεία, αλλά όχι φυσικά αντικείμενα.

Από την άλλη, δεν θεωρείται ξεχωριστή διαταραχή το να συλλέγει κανείς μανιωδώς μόνο εφημερίδες ή μόνο ρούχα, οπότε δεν είναι σαφές γιατί η μανία συλλογής ψηφιακών αρχείων θα πρέπει να αποτελέσει ξεχωριστή κατηγορία ψυχικής διαταραχής.

Επιπλέον, υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα: όχι σπάνια, οι γιατροί συμβουλεύουν τους ασθενείς με παραδοσιακή διαταραχή αποθησαύρισης να πάψουν να συλλέγουν φωτογραφίες ή βίντεο ή βιβλία σε φυσική μορφή και να το κάνουν πλέον σε ψηφιακή μορφή, ώστε να αδειάσουν και λίγο χώρο στο σπίτι τους. Αν όμως η ψηφιακή αποθησαύριση θεωρηθεί πάθηση, τότε μια τέτοια ιατρική συμβουλή δεν θα ήταν εύλογη.

Σε ένα πράγμα, πάντως, συμφωνούν λίγο-πολύ οι ειδικοί: ότι αν η συσσώρευση, φυσική ή ψηφιακή, παύει να αποτελεί ευχαρίστηση και μετατρέπεται σε αγχωτικό βραχνά που συνοδεύεται από «παρενέργειες» (όπως αδιαφορία καθαριότητας για το σώμα και το σπίτι), τότε χρειάζεται μια επίσκεψη σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο.

Πηγή: news.gr

8 πράγματα που ήταν πολύ πιο εύκολα 50 χρόνια πριν

8 πράγματα που ήταν πολύ πιο εύκολα 50 χρόνια πριν

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η τεχνολογία έχει κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη, αλλά οι άνθρωποι τα κατάφερναν πολύ καλά και πριν τα smartphone τα tablet και το ίντερνετ. Για την ακρίβεια, ακόμα κι αν σας φαίνεται περίεργο, μερικά πράγματα ήταν πιο εύκολα ή καλύτερα τότε. 

1. Τα παιδιά έπαιζαν στις αυλές και τις αλάνες και οι γονείς δεν φοβούνταν
Δεν χρειάζεται να πάμε καν 50 χρόνια πριν, ακόμα και πριν 20 χρόνια τα παιδιά έπαιζαν στις αλάνες και τις γειτονιές χωρίς να φοβάται κανείς ότι θα πάθουν τίποτα κακό. Δεν σημαίνει ότι τότε δεν υπήρχαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν κακό, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο για κάποιον να βρει το θύμα του, όπως είναι τώρα. Πλέον, οι γονείς φοβούνται να αφήσουν τα παιδιά από τα μάτια τους, ακόμα και για λίγα λεπτά.

2. Οι πτήσεις με το αεροπλάνο είχαν μία κάποια αίγλη
Οι αεροσυνοδοί ήταν πάντοτε καλοντυμένες και ευγενικές, το ταξίδι με το αεροπλάνο θεωρείτο σημαντική υπόθεση και το πέρασμα από το αεροπλάνο δεν ισοδυναμούσε με μαρτύριο. Τα υγρά δεν χρειάζονταν να μπούνε σε κανένα σακουλάκι, το όριο των κιλών στις βαλίτσες δεν ήταν τόσο περιορισμένο και για να περάσει κανείς από τον έλεγχο δεν χρειαζόταν να γδυθεί ολόκληρος και να βγάλει όλα τα υπάρχοντά του στην φόρα. Επίσης, αν ήσασταν τυχεροί μπορούσατε να ταξιδέψετε δίπλα στον πιλότο!

3. Δεν υπήρχαν τόσα τηλεκοντρόλ και συσκευές
Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα μερικά χρόνια πριν. Υπάρχει ένα τηλεχειριστήριο και αυτό ήταν πιθανότατα μόνο για την τηλεόραση. Πλέον, τα χειριστήρια είναι πάνω από 1 και το καθένα εξυπηρετεί διαφορετικούς σκοπούς με αποτέλεσμα να προσπαθείτε να ανοίξετε την τηλεόραση αλλά αν καταλήγετε να κλείνετε τον ήχο ή να ανοίγετε το γκαράζ.

4. Ήταν εύκολο για κάποιον να κρατήσει την ανωνυμία του
Όσο κι αν νομίζουμε ότι μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από μία οθόνη, αλλά η ιδιωτικότητα έχει χαθεί για τα καλά. Ακόμα κι αν δεν θέλετε να πείτε που πήγατε ή τι κάνατε, πάντα υπάρχει ένα στοιχείο στο ίντερνετ που θα μαρτυρά κάτι για τη ζωή σας και μπορεί να μην προέρχεται καν από εσάς.

5. Κανείς δεν σας υπενθύμιζε συνέχεια τι κάνουν οι γύρω σας
Ο γείτονας αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο; Τέλεια, το βλέπατε μία δύο φορές και δεν χρειαζόταν να ασχοληθείτε άλλο. Σήμερα, αν κάποιος πάει ταξίδι, κάνει παιδί, αγοράσει αυτοκίνητο, ένα ζευγάρι παπούτσια ή ακόμα και μηχανή του καφέ, θα εμφανιστεί στο Facebook ή στο Instagram.

6. Τα οικογενειακά τραπέζια ήταν ήσυχα και χωρίς περισπασμούς
Θυμάστε τις εποχές που τα Κυριακάτικα τραπέζια ήταν ιεροτελεστία και όλη η οικογένεια καθόταν γύρω από το τραπέζι και συζητούσε; Σήμερα, ακόμα κι αν καταφέρει μία οικογένεια να μαζευτεί γύρω από το τραπέζι, οι περισσότεροι θα τρώνε με το κινητό στο χέρι και δεν θα μιλάνε μεταξύ τους. 

7. Δεν χρειαζόταν να ανησυχείτε για το τι βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση
Τα προγράμματα ήταν λιγότερα και πολύ καλύτερα. Πλέον, υπάρχει τόσο μεγάλη προσφορά και οι εκπομπές είναι τόσο πολλές που είναι δύσκολο για τον γονιό να ελέγξει τα προγράμματα που βλέπουν τα παιδιά τους.

8. Η δουλειά σας τελείωνε όταν φεύγατε από το γραφείο
Μετά το τέλος του ωραρίου σας μπορούσατε να πάρετε την τσαντούλα σας και να φύγετε από το γραφείο, γεγονός που σηματοδοτούσε και το τέλος της εργασιακής ημέρας. Κανείς δεν μπορούσε να σας πάρει στο κινητό για να σας θυμίσει κάτι που δεν κάνατε και έπρεπε να κάνετε, ούτε καταλήγατε να κοιτάτε τα email σας πριν κοιμηθείτε ή με το που ξυπνήσετε. Με λίγα λόγια μπορούσατε να ξεκουραστείτε, να γεμίσετε τις μπαταρίες σας και να μην κουβαλάτε τα άγχη του γραφείου στο σπίτι.

Πηγή: huffingtonpost.gr