Ώστε η δουλειά των εκπαιδευτικών είναι εύκολη;

 

Πολλοί λένε ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι εύκολη. Αν την αγαπάς πραγματικά μπορεί να σε γεμίζει και να σου δίνει ένα νόημα ζωής αλλά το περίεργο είναι ότι αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που την καθιστά δύσκολη. Γιατί αυτή η αγάπη είναι που σε κάνει να επιδιώκεις να γίνεσαι όλο και καλύτερος, να τρώγεσαι με τα ρούχα σου και ησυχία να μην έχεις. Όσο για εκείνους που δεν την κάνουν με μεράκι όχι μόνο εύκολη δεν είναι, είναι βασανιστική.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ;

Από το ζενίθ στο ναδίρ, ακατάπαυστα

Μια ερώτηση που κάνω πολύ συχνά στον εαυτό μου είναι η εξής: «Αν ήμουν μαθητής θα ήθελα να είχα εμένα ως εκπαιδευτικό;» Η απάντηση που παίρνω φυσικά δεν είναι μια και κατηγορηματική. Γιατί βλέπετε, υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι πετάω και ότι μάλλον τα παιδιά είναι τυχερά που με έχουν, κάποιες άλλες είναι «έτσι και έτσι» και τέλος υπάρχουν και οι δύσκολες μέρες που απλά προσπαθώ να βγάλω την μέρα χωρίς να καταρρεύσω και που νιώθω απέραντες τύψεις ότι δεν προσέφερα τίποτα το σημαντικό στους μαθητές μου. Όμως αυτό που σας είπα για τις καλές, τις μέτριες και τις κακές μέρες δεν είναι απολύτως ορθό. Μάλλον πρόκειται για ώρες ή ακόμα καλύτερα για στιγμές. Αυτές οι άστατες και απότομες αυξομειώσεις στη διάθεση , στην αυτοεκτίμηση, στις φυσικές και ψυχικές δυνάμεις είναι κάποιοι από τους βασικούς λόγους που η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν είναι καθόλου εύκολη και δεν είναι για όλους. Το πόσες φορές  ένας εκπαιδευτικός κατά την διάρκεια του μαθήματος πηγαίνει από τον παράδεισο στην κόλαση και πίσω, από το ναδίρ στο ζενίθ, δεν περιγράφεται. Σίγουρα είναι μια δουλειά για γερά και εύκαμπτα νεύρα. 

Ένταση, ευθύνη, ματαίωση και στο βάθος εξάντληση

Παλαιότερα όταν άκουγα κάποιον να σχολιάζει με υποτιμητικό ύφος ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι πανεύκολη και ότι δεν απαιτεί και κάποια φοβερά προσόντα έμπαινα στην διαδικασία να του αντικρούσω με πειστικά επιχειρήματα τον ισχυρισμό του. Σπάνια πετύχαινα να τον μεταπείσω και στο τέλος ένιωθα ηττημένος και αδικημένος. Σήμερα σε αντίστοιχη περίπτωση το μόνο που κάνω είναι να τον εκδικούμαι με την φαντασία μου βάζοντάς τον έστω και νοερώς στη θέση μου για μια μόνο ώρα στην τάξη: «Τον φαντάζομαι να μην ξέρει που να πρωτοκοιτάξει, να προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλλει την τάξη, να πρέπει ταυτόχρονα να χειριστεί πολλαπλές καταστάσεις, να πρέπει να διατηρήσει την ψυχραιμία του ενώ κατά βάθος θα την έχει χάσει, να πρέπει να φροντίσει από τον πιο αδύναμο μαθητή μέχρι τον απαιτητικό αριστούχο, από τον πιο ήσυχο μέχρι το πιο μεγάλο ζιζάνιο, να πρέπει μέσα σε 45 λεπτά να αξιολογήσει, να κάνει επανάληψη, να προχωρήσει ,να βάλει ασκήσεις για μέσα στην τάξη και άλλες για το σπίτι και να εξατομικεύσει σε αρκετές περιπτώσεις μαθητών την διδασκαλία και να διαπιστώνει με έκπληξη ότι όλα αυτά που είχε διαβάσει σχετικά με τη διδασκαλία είναι αλλιώς στη θεωρία και αλλιώς στην πράξη. Και η τελευταία πινελιά : αυτή η ώρα να είναι η 7^η της  Παρασκευής».

Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να παίρνουν κατά την διάρκεια του μαθήματος πάρα πολλές αποφάσεις ταυτόχρονα και για πολλά άτομα μαζί. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πρέπει να φροντίζεις τόσους πολλούς και με εντελώς διαφορετικές ανάγκες ανθρώπους ταυτόχρονα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συντονιστούν τόσα πολλά παιδιά ώστε να αποφασίσουν όλα μαζί να κάνουν κάτι δημιουργικό. Είναι μια επίπονη και στρεσογόνος  διαδικασία για τον εκπαιδευτικό παρά την ευχαρίστηση που νιώθει από το έργο που συντελείται.    

Επίσης η μεγάλη πλειοψηφία των  εκπαιδευτικών διακατέχεται από την βαθιά συναίσθηση του ρόλου που καλείται να παίξει γι’ αυτό και πάρα πολλές φορές κυριαρχεί το αίσθημα της ματαίωσης όταν για διάφορους λόγους δεν εκπληρώνονται οι προσδοκίες των εκπαιδευτικών από τον εαυτό τους και από τους μαθητές τους.  Δεν είναι τυχαίο που οι εκπαιδευτικοί  παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με άλλα επαγγέλματα του συνδρόμου της «επαγγελματικής εξάντλησης» (burnout syndrome ). Οφείλεται στην  ένταση, στην ευθύνη και στη ματαίωση που νιώθουν οι εκπαιδευτικοί.

Πολλοί λένε ότι οι εκπαιδευτικοί ξεκουράζονται δυο μήνες το καλοκαίρι ενώ οι άλλοι εργαζόμενοι λιγότερο. Πρέπει όμως να γνωρίζουν ότι οι εκπαιδευτικοί στις διακοπές τους κάνουν και την απαραίτητη «θεραπεία» τους. Ότι η πλήρης αποφόρτιση από την «σχολική τάξη» είναι θέμα ψυχικής ισορροπίας για εκείνους. Σε αρκετές μάλιστα χώρες στους εκπαιδευτικούς χορηγούνται υποχρεωτικά ετήσιες άδειες ανά πενταετία όπου οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με άλλα εκπαιδευτικά θέματα εκτός σχολικής τάξης.  

  

Κατηγορούμενοι και στοχοποιημένοι

Οι εκπαιδευτικοί στις μέρες μας νιώθουν ότι βρίσκονται συνεχώς στο μικροσκόπιο, ότι δεν τους συγχωρείται το παραμικρό λάθος και ότι οι άλλοι έχουν από αυτούς εξωπραγματικές προσδοκίες σαν να πρόκειται για υπεράνθρωπους. Από την άλλη νιώθουν ότι πολλές φορές στοχοποιούνται και ότι κατηγορούνται για πράγματα για τα οποία εκείνοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη. Ότι τους χρεώνουν όλα τα δεινά του πολύπαθου χώρου της εκπαίδευσης στη χώρα μας.  Αρκετοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί έχουν απαξιώσει πολλές φορές τους εκπαιδευτικούς από το δημόσιο βήμα. Από την άλλη πολλοί γονείς είναι προκατειλημμένοι απέναντι στους εκπαιδευτικούς, έχουν παράλογες απαιτήσεις και προβαίνουν σε επιθετικές συμπεριφορές εναντίον τους ακόμα και για ασήμαντες αφορμές.  

Διεκπεραίωση και δημιουργία ταυτόχρονα. Ο απόλυτος διχασμός

Η δουλειά του εκπαιδευτικού οφείλει να είναι πάνω από όλα δημιουργική. Μικρές διαδραστικές παραστάσεις δίνει καθημερινά μπροστά σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό κοινό που τις περισσότερες φορές θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού. Ο στόχος του είναι να μπορέσει να πείσει τους μαθητές του να αλλάξουν ρόλο μαζί του και να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές και οι δημιουργοί. Όμως για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να νιώθει ότι έχει την ελευθερία να εκφραστεί, να δοκιμάσει, να πειραματιστεί και να κάνει λάθη. Θα πρέπει δηλαδή να του επιτρέπεται να πάρει και δρόμους χωρίς σαφή εκ των προτέρων προορισμό.

Όμως οι εκπαιδευτικές πολιτικές που συνήθως εφαρμόζονται επιδιώκουν να μετατρέψουν τον εκπαιδευτικό από δημιουργό σε τεχνοκράτη και διεκπεραιωτή. Η συνεχής αξιολόγηση των μαθητών, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα σενάρια διδασκαλίας και τα σχέδια μαθήματος, η προετοιμασία των μαθητών μόνο για υψηλές επιδόσεις και για επιτυχία σε εξετάσεις, τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών που αφήνουν ελάχιστα περιθώρια παιδαγωγικής ελευθερίας, η ύλη που πρέπει να βγει είναι μόνο μερικά από τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αφαιρέσουν από τους εκπαιδευτικούς κάθε ίχνος δημιουργικής διάθεσης αλλά και διαφορετικότητας μεταξύ τους.

 Όσοι είναι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να πάει καλά μια διδασκαλία, ναι μεν χρειάζεται μια υπεύθυνη προετοιμασία αλλά μέχρις ενός ορίου. Ότι αν ξεπεραστεί αυτό το όριο, το μάθημα κινδυνεύει να φανεί άψυχο και αδιάφορο για τους μαθητές. Σε ένα μάθημα προκατασκευασμένο ο μεγάλος κίνδυνος είναι η έλλειψη της έκπληξης για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό. Μετά από πολλά χρόνια μαθήματος έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: όσο και να έχεις προετοιμάσει από πριν το τέλειο μάθημα, αυτό που τελικά οι μαθητές θα εισπράξουν είσαι εσύ ο ίδιος , η διάθεσή σου και ο ενθουσιασμός σου. Για να τα έχεις αυτά πρέπει να αισθάνεσαι μια μικρή δόση ανασφάλειας και απρόβλεπτου. Σε αυτό καθόλου δεν βοηθάει να αντιμετωπίζεις το μάθημα διεκπεραιωτικά δηλαδή να έχουν προβλεφθεί και σχεδιαστεί τα πάντα που αφορούν την πορεία του, γιατί το μάθημα τελικά αποκτά μια δική του ζωή που πολλές φορές οδηγεί σε αχαρτογράφητα μονοπάτια και που στο φινάλε αυτό είναι και ένα μέρος της γοητείας του.

Η διδασκαλία οφείλει να είναι η γέννηση του καινούργιου, όχι η αναπαραγωγή του παλαιού. Στόχος του σχολείου θα έπρεπε να είναι η παραγωγή νέας γνώσης από τον εκπαιδευτικό και τους μαθητές του.  Κακά τα ψέματα όμως, το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας επιδιώκει την αναπαραγωγή του. Ενώ λοιπόν ορίζει ως αποστολή των εκπαιδευτικών την, μέσω της παραγωγής νέας γνώσης, αλλαγή του κόσμου (πρόοδο καθώς τη λέει), έχει εφεύρει τρόπους ώστε να χρησιμοποιεί τους εκπαιδευτικούς για το ακριβώς αντίθετο, τη διατήρησή του. Αντί λοιπόν οι εκπαιδευτικοί να προορίζονται για να αποτελέσουν τη «δύναμη» που έχει σκοπό να προκαλέσει αλλαγές, χρησιμοποιούνται ως  «αδράνεια» ώστε τίποτα να μην αλλάξει. Αυτή η αδρανοποίηση των εκπαιδευτικών επιτυγχάνεται μέσω της πλήρους αυτοματοποίησης της εργασίας τους. Οι εκπαιδευτικοί νιώθουν ότι αποτελούν απλά «γρανάζια» ενός συστήματος το οποίο ναι μεν διεκπεραιωτικά υπηρετούν, αλλά που κατά βάθος δεν το πιστεύουν. Στην πλειοψηφία τους όμως, αντί να αποδεχτούν αυτό το ρόλο και να κάνουν την ζωή τους πολύ πιο εύκολη, διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο: αντίστασης στον ρόλο του «γραναζιού». Νιώθουν δηλαδή διχασμένοι ανάμεσα σε αυτό που τους ζητείται και σε αυτό που η ψυχή τους καλεί να πράξουν. Όμως ,κακά τα ψέματα, το να δημιουργείς ενώ ταυτόχρονα διεκπεραιώνεις είναι εντελώς εξουθενωτικό.  

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ

Αφού χρήματα δεν βγάζουν. Αφού, ειδικά στη χώρα μας, καλή κουβέντα για την δουλειά τους σπάνια ακούνε. Αφού καλές συνθήκες εργασίες δεν έχουν (πολλοί έχουν κυριολεκτικά μετοικήσει σε άλλες πόλεις, κάποιοι άλλοι είναι με μια βαλίτσα στο χέρι και κάποιοι κάθε μέρα βρίσκονται στους δρόμους πηγαίνοντας από σχολείο σε σχολείο). Ακόμα και το γεγονός ότι έχουν δύο μήνες διακοπές δεν μπορεί να είναι αρκετό για μια τέτοια επίθεση αφού αυτό είναι μια παγκόσμια πρακτική. Τί είναι λοιπόν αυτό που τοποθετεί τους εκπαιδευτικούς στο στόχαστρο μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης; 

Είναι η διαπίστωση που κάνουν οι άλλοι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αγαπάει τη δουλειά της και επιμένει να ονειρεύεται για αυτήν σε μια περίοδο πλήρους κυνισμού. Ναι αυτό είναι που ενοχλεί, όσο παράδοξο και να ακούγεται. Ειδικά στις μέρες μας η αγάπη για την εργασία  μπορεί να θεωρηθεί και σπάνιο γεγονός αφού είναι λίγοι οι επαγγελματίες από άλλους χώρους που αγαπούν τη δική τους δουλειά. Ενώ οι εκπαιδευτικοί μπορεί να κατηγορηθούν ότι φτάνουν στα όρια της επαγγελματικής διαστροφής αφού είναι πρόθυμοι οποιαδήποτε στιγμή να αρχίσουν με ενθουσιασμό να συζητάνε για τους μαθητές τους και τη δουλειά τους, από τους άλλους επαγγελματικούς χώρους οι περισσότεροι συνήθως αποφεύγουν να μιλήσουν για τις δικές τους δουλειές και όταν τελικά μιλήσουν ακούς περισσότερα αρνητικά και προβλήματα παρά θετικά για αυτές.

Το περίεργο είναι ότι αντί ο υπόλοιπος κόσμος να επιβραβεύει την αγάπη και την αφοσίωση των εκπαιδευτικών για την εργασία τους, ένα μεγάλο ποσοστό έχει αρνητική στάση απέναντί τους για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Στο φινάλε πρέπει να σκεφτούμε ότι είναι εντελώς παράλογο και άδικο να μην αγαπιούνται οι εκπαιδευτικοί όταν αυτοί έχουν ως κίνητρο την αγάπη προς τα παιδιά και την παιδεία.

Προφανώς λοιπόν πολλοί στο μυαλό τους κάνουν την συνεπαγωγή ότι αφού οι εκπαιδευτικοί αγαπούν τη δουλειά τους τότε λογικά πρέπει να είναι εύκολη. Κάνουν μεγάλο λάθος. Ο πραγματικός λόγος που οι εκπαιδευτικοί αγαπούν τη δουλειά τους και που την αντέχουν είναι ότι βρίσκουν ένα νόημα σε αυτήν, ότι πιστεύουν στην αξία της και ότι θεωρούν ότι προσφέρουν κάτι σημαντικό στα παιδιά. Ότι είναι μια δουλειά που παρά την εξαιρετικά μεγάλη της δυσκολία αποζημιώνει ηθικά, ιδεολογικά και συναισθηματικά –με κανέναν τρόπο υλικά-αυτόν που την κάνει με αγάπη.

Προσωπικά θεωρώ ότι ο David Graeber (πολύ γνωστός βρετανός καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο London School of Economics) δίνει την πιο εύστοχη απάντηση σχετικά με τους λόγους που οι εκπαιδευτικοί δέχονται τέτοιου μεγέθους επίθεση από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου: «Αυτή είναι και η παράξενη ιδιοφυΐα των καθοδηγητών της κοινωνίας μας: να διασφαλίζει ότι η οργή του κόσμου θα κατευθύνεται εναντίον όσων ασκούν επαγγέλματα με νόημα και ουσία, εναντίον όσων η δουλειά έχει έναν ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο κοινωνικό ρόλο να διατελέσει. Ακριβώς σε αυτή την κοινωνία φαίνεται να επικρατεί η αντίληψη ότι όσο πιο επωφελής είναι για τους άλλους η δουλειά ενός ανθρώπου, τόσο δεν θα πρέπει να πληρώνεται γι' αυτή.»

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Πηγή: www.alfavita.gr

Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται ;

Γιατί τα παιδιά μας βαριόνται τόσο στο σχολείο, δε μπορούν να περιμένουν, απογοητεύονται εύκολα και δεν έχουν πραγματικούς φίλους;

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα πολύ καλό άρθρο που εξηγεί ένα φαινόμενο που βιώνουμε όλοι στις τάξεις μας και με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονο. Έτσι αποφάσισα να το μεταφράσω και να το αναρτήσω εδώ πιστεύοντας ότι κάποιοι θα βοηθηθούν διαβάζοντας το. Αν μη τι άλλο, για μας τους εκπαιδευτικούς είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι δεν ευθυνόμαστε μόνο εμείς και η καλοκαιρινή μας άδεια για όλα τα δεινά του κόσμου…

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Τεχνολογία 

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν

 “Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούει όχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο

 “Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής. Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριαστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.

Ατέλειωτη διασκέδαση

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδευέται όμως μέσα από τη δουλειά.

Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση

 

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εαν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!

Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

• Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
• Εκπλήξτε τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.

Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

•  Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
• Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
• Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
• Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.

Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγειή.

• Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
• Σκεφτείτε τι έιναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
• Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
• Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.

Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα.

• Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
• Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό

Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

• Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.

Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

Victoria Prooday

Σχόλιο Διαχειριστή: Εξαιρετικό άρθρο που αποτυπώνει απόλυτα την πραγματικότητα... Στην ουσία καλεί τους γονείς να "παλέψουν" με τις δικές τους ανασφάλειες, βαρεμάρα, να ξεβολευτούν, να αλληλεπιδράσουν. Δυστυχώς υπάρχει μια "εγκατεστημένη" νοοτροπία στην ελληνική κοινωνία, νοοτροπία που αποτυπώνεται πλήρως παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο ότι το άρθρο μας έρχεται από το εξωτερικό μεταφρασμένο...

Συγχαρητήρια στην κα. Ιωάννα Φωτοπούλου για την μετάφραση και το "θάρρος" της να το δημοσιεύσει σε μια κοινωνία, που αν πιστεύεις τις παραπάνω απόψεις της αρθρογράφου κατηγορείσαι αμέσως ότι φέρεσαι σκληρά στο παιδί σου. Το δε βλέμμα που πέφτει πάνω σου ούτε βαρυποινήτης δεν το έχει δεί...

Πηγή: enabloggiatosxoleio.gr

Πώς ένας δάσκαλος μπορεί να αλλάξει ένα παιδί...

Ο Νίκος κάθεται σιωπηλός στην τάξη.. Η παρουσία του απουσία.. ”Δεν
τραβάει .. Δεν διαβάζει“, λέει συχνά πια ο δάσκαλος στους γονείς του και
εκείνοι αρχίζουν να ντρέπονται που ο μικρός δεν τα καταφέρνει..

 Η απόδειξη ότι ο δάσκαλος μπορεί να “αλλάξει” ένα παιδί…

Μα τον Νίκο δεν τον σηκώνει ο δάσκαλος να πει μάθημα και εκείνος εδώ και
καιρό δεν τολμάει να σηκώσει το χέρι του. Αν το κάνει οι άλλοι θα τον
κοροϊδέψουν.. Ο δάσκαλος θα του φωνάξει και για άλλη μια φορά θα του
πει: “Να διαβάζεις Νίκο. Πάλι αδιάβαστος ήρθες”..Και το παιδί βουλιάζει
όλο και πιο πολύ σε χαμένα γνωστικά αντικείμενα που δεν μπορεί να
κατανοήσει. Η Σταυριανή κοιτά σαν χαμένη. Ακόμα συλλαβίζει και ας πάει Ε
τάξη, αργεί να αντιγράψει και δεν μπορεί να ακολουθήσει την
τάξη…Προέρχεται από οικογένεια που τα παιδιά τη χαρακτηρίζουν ¨φτωχή”.
Μένει σε ένα σπίτι έξω από την πόλη, χωρίς άλλα  παιδιά στην οικογένεια,
χωρίς φίλους και οι γονείς της γεωργοί στηρίζονται από την σύνταξη του
παππού που μένει μαζί τους. Τα ρούχα της φθαρμένα, παλιά αλλά καθαρά
είναι αδύνατο να  συναγωνιστούν τα ρούχα των συμμαθητριών της. Δυο
κορίτσια την κάνουν  παρέα μα και αυτή δεν θέλει ελεημοσύνη. Ετσι
νιώθει.. Έχει κλειστεί στον εαυτό της και πια δεν μιλάει και δεν
χαμογελάει.. Μα κανείς δεν το βλέπει.

 


 
Η Σταυριανή απλά περιθωριοποιήθηκε. Ο Χρήστος και ο Πάνος “σκοτώνονται”
συνεχώς. Ο ένας αντιμετωπίζει ως αντίπαλο τον άλλο. Πρώτοι σε όλα θέλουν
να είναι.. Στα μαθήματα, στους φίλους, στις σκανταλιές, στα πειράγματα..
Μόνο που τα πειράγματά τους πολλές φορές είναι επικίνδυνα. Ποιος να
τολμήσει να τα βάλει μαζί τους; Συνέχεια βρίσκονται έξω από το γραφείο
του Διευθυντή και οι γονείς πάντα δίπλα να προσπαθούν να καταλάβουν τι
τρέχει..” Η τάξη αυτή είναι ανάγωγη και κακομαθημένα όλα τα παιδιά”,
“Δεν είναι τάξη αυτή..Είναι βάσανο”.. “Δύσκολη τάξη για το δάσκαλο που
θα τα πάρει. Πρέπει να έχει Άγιο για να τη βγάλει καθαρή”.    Και ένας
δάσκαλος ή μια δασκάλα αναλαμβάνει την τάξη, του  χτυπάνε φιλικά την
πλάτη..”Άντε και καλό κουράγιο..¨Και εκείνος ξεκινά..Δεν βιάζεται. Τα
μαθήματα μπορούν να περιμένουν λίγο.. Ξέρει εξάλλου τι έχει σημασία για
τα παιδιά. Γνωρίζεται μαζί τους. Παρατηρεί την ώρα που διδάσκει.
Περπατάει ανάμεσα στα παιδιά και δίνει ευκαιρίες σε όλα να μιλήσουν..
Ξεχωρίζουν από μακριά οι μαθητές που ήταν οι πιο δημοφιλείς και
..αγαπημένα παιδιά για μαθητές και δασκάλους.. Ο Νίκος κρύβεται μα ο
δάσκαλος τολμά να του κάνει μια ερώτηση. Καταλαβαίνει πως ο Νίκος δεν
μπορεί να κατανοήσει τι τον ρώτησε. Απλοποιεί την ερώτηση. Τον υποβοηθά
κιόλας. Πετάγονται οι  μαθητές να συμπληρώσουν. Κάποιοι γελούν. Και
σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά.. Σταματάει την εξέταση.. Σοβαρεύει..

Αφήνει το βιβλίο και όρθιος στην μέση της τάξης στρέφει το βλέμμα του σε
έναν έναν τους μαθητές.. Δεν κοροϊδεύει κανείς μαθητή του, δεν έχει
κανείς δικαίωμα να προσβάλλει τον άλλο επειδή “δεν ξέρει”. Μιλάει για τα
αισθήματα αυτού του παιδιού, για το πως νιώθει το παιδί, δίνει δικά του
παραδείγματα, βάζει ένα “αστέρι” της τάξης να νιώσει όπως νιώθει ο
Νίκος..Χρειάζεται τρόπος και κόπος να καταλάβουν τα παιδιά.. Χρειάζεται
δουλειά να μάθουν να νιώθουν τι σημαίνει μαθησιακές δυσκολίες και πως
νιώθει ένα παιδί όταν δεν το αποδέχονται.. Ο δάσκαλος βοηθά το Νίκο αλλά
και τα άλλα τα παιδιά. Το Νίκο ώστε  να ενταχθεί στην τάξη και τους
συμμαθητές του να  τον αποδεχτούν. Κάνει ομάδες, εντάσσει το Νίκο, δίνει
εργασίες, χρησιμοποιεί χρώματα για να επισημαίνει ο Νίκος τα βασικά,
κάνει  ερωτήσεις, δείχνει εικόνες, κάνει σχεδιαγράμματα, υπογραμμίζει,
συζητά με το Νίκο και επειδή διαφαίνεται πως οι μαθησιακές του δυσκολίες
δείχνουν πιθανή δυσλεξία τον απαλλάσσει από τα γραπτά. Πλέον ο Νίκος και
χωρίς χαρτί από το ΚΕΔΔΥ  εξετάζεται προφορικά στις ίδιες ερωτήσεις με
τα παιδιά. Πάνω από όλα το παιδί και όχι τα χαρτιά. Και πραγματικά ο
Νίκος “φορτσάρει”. Ο γονείς το βλέπουν. Ο Νίκος άλλαξε. Έχει πια
αυτοπεποίθηση. Μα ο δάσκαλος δεν μένει μόνο στο μάθημα. Δίνει ευκαιρίες
για να εργαστούν σε διάφορες εργασίες και αποκαλύπτεται μπροστά τους ένα
μικρό ταλέντο στη φωτογραφία. Και αυτό το ταλέντο δεν μένει
ανεκμετάλλευτο έτσι  οργανώνεται στο τέλος της χρονιάς ένας διαγωνισμός
φωτογραφίας για όλο το σχολείο και ο Νίκος με τη βοήθεια που του παρέχει
παραδίδει  μαθήματα για το διαγωνισμό..

Ο μικρός μαθητής πια, έχει τις ίδιες ευκαιρίες και ας μη περάσει ο
δρόμος του από το Πανεπιστήμιο.. Το μέλλον κανείς όμως  δεν το ξέρει. Μα
αυτός σήμερα  είναι πια  ένα χαρούμενο παιδί. Η Σταυριανή είναι ένα
παιδί που μεγαλώνει μοναχικά. Στερημένα .. Δεν έχει τις ίδιες
παραστάσεις με τους συμμαθητές της.. Κάποιοι οριοθέτησαν το παιδί ως
παιδί  με οριακή  νοημοσύνη.. Μα πως μπορείς να το λες όταν δεν ξέρεις;
Όταν δεν ξέρεις το σπίτι του, το χώρο του; Το πως ζει; Ίσως είναι αργά
για παρέμβαση μα η Σταυριανή το μόνο της μειονέκτημα είναι το ότι δεν
έχει εμπειρίες, δεν έχει φίλους, παρέες..Ο δάσκαλος  βλέπει πως
προσπαθεί. Σίγουρα δεν θα μπορέσει να καλύψει όλα τα κενά της.. Αλλά
είναι παιδί που μπορεί με τη βοήθειά του να καλύψει κάποια απόσταση.
Συζητά με τους μαθητές..Κάποιοι πραγματικά κοιτούν τη Σταυριανή με μια
“κατώτερη” ματιά. Κάποιοι άλλοι όμως απλά δεν ήξεραν.. Δεν προσβάλλει το
παιδί. Φέρνει απλά στο τμήμα μια ιστορία, μια ταινία και μετά συζητούν..

Η ενσυναίσθηση πάλι γίνεται μέσο για να πλησιάσουν την Σταυριανή..
Αποφασίζουν οι μαθητές να τη βοηθήσουν. Κάθονται μαζί της κάθε μέρα και
άλλος. Της δείχνουν τα μαθήματα. Τη βοηθούν σε ό,τι δεν καταλαβαίνει. Οι
δικές της ασκήσεις είναι διαφορετικές πιο κοντά στις δικές της
παραστάσεις μα το θέμα είναι ότι αυτό που πρέπει να παρουσιαστεί
παρουσιάζεται..Ακόμα και το συντακτικό και η γραμματική παρουσιάζονται
μέσα από παραδείγματα από τη δική της ζωή. Διαβάζουν παραμύθια στο χώρο
της βιβλιοθήκης και η Σταυριανή τα αφηγείται στην τάξη και τα
ζωγραφίζει. ΑΠΛΆ μεν αλλά τα ζωγραφίζει.. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο
ταλέντο αλλά τουλάχιστον πια δεν είναι μόνη. Μια φορά κάθε βδομάδα μετά
τη συνεννόηση του δασκάλου πρώτα με τους γονείς της Σταυριανής και μετά
με τους άλλους γονείς, μένει στο σπίτι των κοριτσιών που είναι φίλες
της.. Δεν είναι πια μόνη..Το μέλλον της κανείς δεν το ξέρει. Αλλά για τη
Σταυριανή πια το ότι την αποδέχονται είναι το πιο σημαντικό. Για αυτό
είναι ευτυχισμένη.

Η τάξη του Χρήστου και του Πάνου είναι η πιο ζωηρή. Όλοι να μιλήσουν,
όλοι να ναι πρώτοι, όλοι να κάνουν το δικό τους. Σκοτωμοί, παρεξηγήσεις,
προβλήματα ..Και ο Θεός βοηθός.”Είναι από τις τάξεις που κάνεις το
Σταυρό σου και περιμένεις πότε θα πάνε στο..Γυμνάσιο(???)”(αυτό λέγεται
από πολλούς. Είτε γονείς, είτε από  όσους εμπλέκονται με την τάξη)
Είπαμε πρώτα τα παιδιά κάτι υπάρχει για να ναι τόσο ζωηροί..Πρέπει   ο
δάσκαλος να κάνει   ένα πλάνο..Να βρεθεί ένας τρόπος να ελεγχθεί η
κατάσταση πριν τραυματιστεί κανείς. Πρώτο σχέδιο.. Εφημερία.. Ο κάθε
εκπαιδευτικός  έχει εφημερία κάθε βδομάδα. Και ο δάσκαλος εξηγεί στα
παιδιά τι σημαίνει εφημερία. Και ήρθε η ώρα να βάλει τη φαντασία στη
μέση. Περνάει  στους μαθητές του  πως είναι κάτι σαν..δύναμη SWATT που
σημαίνει ¨Ομάδα άμεσης επέμβασης σε προβλήματα”. Και έτσι τους
κάνει..βοηθούς “ελέγχου”. Κάθε φορά που έχει εφημερία, αναλαμβάνουν και
οι δυναμικοί μαθητές του τα “δικά τους πόστα”. Άλλοι στις πόρτες, άλλοι
στις εξώπορτες, άλλοι στους διαδρόμους..

Υπάρχει καθηκοντολόγιο και κάθε φορά επαναλαμβάνεται η ίδια εντολή:
“Εσείς απλά εντοπίζετε το πρόβλημα και ενημερώνετε πως αν συνεχίσουν
αυτό που κάνουν (κυρίως διαπληκτισμούς) θα ενημερώσετε τους
εκπαιδευτικούς εφημερίας”. Ο Πάνος και ο Χρήστος είναι σε κάθε μία από
τις δύο πόρτες..Απλά σταματούν τους μαθητές να ανεβαίνουν στις τάξεις.
Την επόμενη βδομάδα ο δάσκαλος τους έχει μαζί στην …περιπολία. Το
καλύτερο είναι να τους φέρει κοντά με αυτό τον τρόπο καθώς συζητούν
ήρεμα. Δεν τους αντιμετωπίζει ως ..δημιουργούς φασαρίας αλλά ως μαθητές
με ανησυχίες…Την επόμενη είναι μόνο οι δυο τους. Παρεμβαίνουν στους
μαθητές που διαπληκτίζονται και τον φωνάζουν όταν έχουν θέμα συνέχισης
της παραβατικής συμπεριφοράς των μαθητών…Το σχέδιο “εφημερία” αποδίδει
καθώς τα δύο παιδιά συνεργάζονται. Όσο για την “φασαρία” της τάξης αυτή
μετατρέπεται σε δημιουργικότητα. Μαθήματα προς διδασκαλία παρουσιάζονται
από τα παιδιά προγράμματα για την βία επίσης και για κάθε παγκόσμια
ημέρα. Ομάδες αντι-bulling αναλαμβάνουν  να εξηγήσουν στους μικρότερους
τι δεν πρέπει να κάνουν μέσα σε αυτούς και ο Πάνος και ο Χρήστος  που
έχουν αλλάξει.

Ο Πάνος πια έχει μάθει να μετράει μέχρι το 10 πριν ξεσπάσει και πολλές
φορές χρησιμοποιεί μια ελαστική μικρή   μπάλα εκτόνωσης που κρύβει μέσα
στα χέρια του. Τον βοηθάει  όχι μόνο να μη θυμώνει εύκολα, αλλά και να
συγκεντρώνεται περισσότερη ώρα..Τώρα πια βοηθά και ως μαθηματικό μυαλό
τους υπόλοιπους. Από την άλλη  ο Χρήστος αναλαμβάνει να βοηθάει  στα
μαθήματα της γλώσσας και να οργανώνει ομάδες και επιτέλους κάθονται
μαζί. Βέβαια κάποιες φορές διαπληκτίζονται αλλά το παρελθόν δεν μοιάζει
με το παρόν…Αυτή η τάξη έχει ακόμα φασαρία. Ο δάσκαλος κάθε μέρα
βγαίνει… “κουφός” από τις φωνές τους και με πονοκέφαλο από τις ερωτήσεις
τους αλλά πια  η “φασαρία” έχει μετατραπεί σε δημιουργικότητα και κάτι
μοναδικό συμβαίνει!!! Τα παιδιά επιτέλους παίζουν μαζί. Έχουν γίνει
ομάδα. Μη μου πείτε ότι σε όλους μας  δεν έχει τύχει μια τέτοια τάξη, ή
δεν είχατε τέτοιους μαθητές. Το θέμα είναι ο δάσκαλος να ναι εκεί. Λίγο
ψυχολόγος, λίγο εφευρέτης, λίγο θεωρητικός, πολύ πρακτικός, πάντα
υπομονετικός και πάνω από όλα δημιουργικός σε όλα τα επίπεδα.

Η γνώση δεν έχει σημασία όταν οι μαθητές μας έχουν άλλα να
αντιμετωπίσουν και κυρίως  τον εαυτό τους. Πρέπει κάποια παιδιά να
αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και κάποια άλλα να τιθασεύσουν τον εγωισμό τους
για να μπορέσει ο δάσκαλος και οι μαθητές να λειτουργήσουν ως ομάδα για
να προχωρήσουν στη γόνιμη γνώση ..Πρέπει ο δάσκαλος να μπορεί να
αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες, να στηρίζει αλλά και να βοηθάει το κάθε
παιδί ανάλογα με ό,τι αυτό κουβαλάει στην πλατούλα του από το περιβάλλον
του, αλλά και ανάλογα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.

Να κοιτάξει να βγάλει προς τα έξω τα καλά στοιχεία και να τιθασεύσει τα
αρνητικά.. Και κάθε παιδί που ο δάσκαλος θα βοηθήσει, κάποια στιγμή στο
μέλλον το παιδί αυτό θα καταφέρει πολλά περισσότερα από όσα του πρόσδιδε
ο περίγυρός του. Ο δάσκαλος έχει τη δύναμη να δώσει φτερά σε ένα παιδί.
Αρκεί να προσέξει την ψυχή του..

Πηγή: www.dinfo.gr