Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Star Wars : Darth Vader (Bandai 1/12)

Η παρακάτω φιγούρα ολοκληρώθηκε στις 28-09-2016.
Απεικονίζει τον λόρδο των Σίθ, Dark Vader. Το κίτ είναι της ιαπωνικής BANDAI και έχει την ιδιαιτερότητα ότι για την συναρμολόγηση του δεν απαιτείται κόλλα (όπως όλα τα κίτ της BANDAI). Είναι σε κλίμακα 1/12. Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην παρακάτω παρουσίαση:




Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Η διαφορά μεταξύ αγράμματου και αμόρφωτου...



 
Η παιδεία δε φαίνεται στις γνώσεις αλλά στη συμπεριφορά.


 
 

     Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε παρακαλώ. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του. Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.
     Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς.
     Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.
     Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω». Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.
     Βλέπεις, συνηθίσαμε να τα ταυτίζουμε. Αγράμματος κι αμόρφωτος το ίδιο και το αυτό. Βάλαμε σε ένα τσουβάλι όσους δεν μπόρεσαν να μάθουν γράμματα, να γίνουν πρώτοι μαθητές, να σπουδάσουν, και σε ένα άλλο όσους φόρτωσαν τους τοίχους με πτυχία κι ακαδημαϊκές γνώσεις.
     Τους κατηγοριοποιήσαμε τους μεν, χαμηλά στην κοινωνική μας βαθμίδα και τους δε, ψηλά. Έτσι, μάθαμε να ορίζουμε την αξία των ανθρώπων. Από τα χαρτιά που συνέλλεξαν στη διαδρομή τους. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Δεν ξέρουν να φερθούν, δεν ξέρουν να μιλήσουν, μήτε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που ήρθαν στο διάβα τους.
     Δεν ήταν στη διδακτική τους ύλη αυτά. Είναι εκείνοι που συχνά, σνομπάρουν τους «αμόρφωτους» στον περίγυρό τους γιατί τους χαλάνε το image. Η αλήθεια είναι πως δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως καμία σχέση δεν έχει η ουσιαστική μόρφωση με τις ξερές γνώσεις που έμαθαν στα θρανία. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι πλάσιμο προσωπικότητας και πλήθος ηθικών αξιών που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.
     Ο αγράμματος μπορεί να δυσκολεύτηκε να μάθει γράψιμο αλλά ποτέ δε ζήλεψε τον κόπο άλλων ανθρώπων. Ήξερε πως όλα γίνονται με μόχθο και σκληρή δουλειά.
     Ο αγράμματος σιχαίνεται την αδικία και το συμφέρον στους ανθρώπους. Προστατεύει πάντα τους πιο αδύναμους, όσους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
     Ο αγράμματος μπορεί να υπογράφει με σταυρό αλλά τιμάει την υπογραφή του γιατί γνωρίζει τη σημασία της. Μπορεί να μην αρίστευσε σε μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά πήρε από νωρίς εφόδια που τον βοήθησαν να επιβιώσει.
     Ο αγράμματος ξέρει να αγαπά δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αγαπά αληθινά κι αυτό είναι αρκετό. Βλέπει το καλό στους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι δεν το βλέπουν γιατί γνωρίζει πως οι δυσκολίες φέρνουν χαρές και οι χαρές δυσκολίες.
     Ο αγράμματος είναι διακριτικός κι ευγενής. Δε ρωτά, δε φέρνει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να διαβάζει τα μάτια. Από εκεί αντλεί πληροφορίες χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις. Μοιράζει τις συμβουλές του για να βοηθήσει πραγματικά κι όχι για να κάνει τον καμπόσο. Δε σου τρίβει στην μούρη την εμπειρία του. Σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου λάθη γνωρίζοντας πώς θα είναι πάντα εκεί.
     Ο αγράμματος είναι άξιος. Πιάνουν τα χέρια του. Κάνει δουλειές χωρίς να βαρυγκωμά, προσφέρει έργο όπου χρειάζεται, χαμογελά δυνατά και κλαίει βουβά. Δε θέλει να γίνεται βάρος στους δικούς του αλλά βρίσκεται κοντά ακόμη κι όταν είναι μακριά.
     Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του. Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό. Μπορεί να μην έγινε δάσκαλος αλλά ποτέ δε σήκωσε χέρι στα παιδιά του. Μπορεί να μη γύρισε όλο τον κόσμο αλλά μάζεψε σοφία από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής του.
     Ο δικός μου αγράμματος άνθρωπος ήταν πολύ πιο μορφωμένος από πολλούς γραμματιζούμενους εκεί έξω.
     Είχε παιδεία.
     Όχι πτυχία.

Πηγή: www.tilestwra.com

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Κατασκευή Διαστημικού Σκάφους: Star Wars - Tie Fighter Advanced X1

Το παρακάτω διαστημικό σκάφος ολοκληρώθηκε στις 11-09-2016.
Απεικονίζει το καταδιωκτικό Tie Fighter Advanced X1 της Αυτοκρατορίας και προσωπικό σκάφος του Darth Vader. Το κίτ είναι της ιαπωνικής BANDAI και έχει την ιδιαιτερότητα ότι για την συναρμολόγηση του δεν απαιτείται κόλλα (όπως όλα τα κίτ της BANDAI). Είναι σε κλίμακα 1/72. Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην παρακάτω παρουσίαση:





Για μεγαλύτερες φωτογραφίες πατήστε εδώ.

Τα παιδιά της τελειότητας

Τα παιδιά της τελειότητας
της Κλαίρης Τζωρτζάκη

Δεν προλαβαίνουν να κλείσουν τα τέσσερα κι αρχίζουν μαθήματα αγγλικών. Κάνουν μπαλέτο ή πολεμικές τέχνες δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Ενδιάμεσα τένις, μαθήματα υπολογιστών, κολυμβητήριο. Στο νηπιαγωγείο είναι ήδη παιδιά θαύματα. Μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση στους πρώτους δύο μήνες. Γιατί οι δάσκαλοι είναι πολλοί. Κι όχι μόνο πρωινοί. Το μεσημέρι αναλαμβάνουν μαμάδες και μπαμπάδες και τα απογεύματα γιαγιάδες και παππούδες. »Έλα να δω τι έμαθες σήμερα».


Με τα πρώτα Α στους ελέγχους του δημοτικού γίνεται γιορτή. Φιλιά. Μπράβο. Αγκαλιές. Τηλέφωνα σε όλους τους συγγενείς, εσωτερικού κι εξωτερικού. Να και η δεύτερη ξένη γλώσσα. Να και κανα ιδιαίτερο στην αριθμητική. »Γιατί τεμπελιάζεις; Τέλειωσες το διάβασμα; Τι θα πει βαριέσαι να πας για πιάνο;»


Το δράμα ξεκινά όταν μέσα στον έλεγχο τρυπώσει κανά Β. Και ήδη από τα σκαλιά του σχολείου, ακούγεται η ερώτηση – εφιάλτης για κάθε μαθητή: »Τ’ άλλα παιδάκια τι πήραν; Η Αδαμαντία γιατί είχε σε όλα Α; Είναι πιο έξυπνη από σένα;» Φυσικά, αυτός ο έλεγχος τριμήνου εξαφανίζεται. Η τηλεόραση κλειδώνει. Το πάρκο απαγορεύεται. Όπως και τα τηλεφωνήματα στην απέναντι κολλητή μικρούλα. 


Τα παιδιά της τελειότητας δεν πηγαίνουν στις σχολικές εκδρομές. Κάθονται να διαβάσουν. Αν τυχόν γράψουν σε κάποιο διαγώνισμα του γυμνασίου κάτω από… 20 βάζουν τα κλάματα. Ντρέπονται να κοιτάξουν τους καθηγητές στα μάτια και κοκκινίζουν όταν τους μιλάνε άλλα παιδιά. Δεν κάνουν μεγάλες παρέες. Και πολλά στα διαλείμματα είναι συνήθως μόνα τους. Σκυφτά. Τα καταλαβαίνεις ακόμα κι απ’ τον τρόπο που ντύνονται. Ή χτενίζονται. Τα παιδιά της τελειότητας δεν βγαίνουν τα Σάββατα. Ούτε μία βόλτα.


Κι είναι ήδη 14, 15, 16 χρόνων. Αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα μπουν σε πανεπιστήμια. Κι όπως είναι το σύστημα κατά πάσα πιθανότητα θα φύγουν από το σπίτι. Θ’ αλλάξουν πόλη. Θ’ αλλάξουν ζωή. Τι όπλα θα κρατάνε στα χέρια τους; Βιβλία; Πουέντ; Ή μήπως το πυθαγόρειο θεώρημα;

Και κάποια απ’ αυτά, πριν από το τέλος θα κουραστούν. Θα κλατάρουν. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν μάθει πώς να διαχειρίζονται το άγχος των εξετάσεων. Ή το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας. Ή απλώς θα βαρεθούν, βρε αδελφέ. Παιδιά είναι.


Μαμά. Απέναντί σου βρίσκονται άνθρωποι. Μικροί. Αλλά άνθρωποι….

Ναι. Να μάθεις το παιδί σου να αγωνίζεται. Να το απομακρύνεις από την τεμπελιά. Να το εφοδιάζεις με τα απαραίτητα. Τα απαραίτητα όμως. Μόνο. Για όλα τ’ άλλα θα ‘χει όλη τη ζωή μπροστά του, να επιλέξει τι θα μάθει και τι όχι. Βγάλτο απ’το δωμάτιό του. Πιάσε το χέρι του. Δείξτου τον κόσμο. Μάθε το να παίζει. Με άλλα παιδιά. Πολλά παιδιά. Αγόρια. Κορίτσια. Μάθε το να είναι ξένοιαστο. Το θυμάσαι αυτό; Δείξ’του εμπιστοσύνη. Το πιο σημαντικά πράγματα θα τα μάθει έξω από το σχολείο. Οι προσωπικότητες θέλουν πεζοδρόμια για να θωρακιστούν.

Και κάτι ακόμα.


Μάθε το να χάνει. Πώς; Άστο να χάνει. Να τρώει τα μούτρα του. Η ήττα είναι απαραίτητο σκαλοπάτι της νίκης. Μην ζητάς, από το παιδί σου την τελειότητα. Να εύχεσαι μόνο (κι εκεί να του κάνεις πολλά -πολλά ιδιαίτερα) να μπορεί να ξεπεράσει στη ζωή του, το γεγονός ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο.

Υ.Γ.: Θέλει κότσια αυτό. Κι εγώ δεν τα έχω πάντα.

Πηγή: eimaimama.gr

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

«Ξέρεις, ρε, ποιος είμαι εγώ;»

«Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;» Οι νταήδες γονείς στο σχολείο…

Γράφει η Φωτεινή Δρακάκη



Αυτή είναι η φράση που στην κουνάνε στη μούρη σαν σημαία, οι γονείς που ανήκουν στην κατηγορία των νταήδων.
Αυτών, δηλαδή, που πιστεύουν πως το παιδί τους δεν φταίει ποτέ, για τίποτα, ακόμα κι αν φτύνει, αν κλωτσάει, αν δέρνει τα άλλα , αν δημιουργεί πρόβλημα μέσα στην τάξη, αν… Για όλα φταίνε οι άλλοι. Είτε είναι γονείς, είτε είναι εκπαιδευτικοί, είτε φίλοι, είτε η κοινωνία, είτε το ρημαδιασμένο το σύστημα. Η ζωή τους χρωστάει και όλοι πρέπει να «πληρώνουμε» τα χρωστούμενά της μιας και αυτή «τους έχει γυρίσει την πλάτη».
Δεν είμαι εκπαιδευτικός. Είμαι η μητέρα μιας 12χρονης μαθήτριας που ζω καθημερινά αυτούς τους τραμπούκους γονείς από περιστατικά που συνέβησαν μπροστά στα μάτια μου.
Το πιο τρανταχτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν πριν δύο χρόνια. Η δασκάλα μας, μια εξαιρετική νέα κοπέλα, με πάθος για τα παιδιά και τη δουλειά της, με ένα βλέμμα σπινθηροβόλο λαμπερό έζησε τον εφιάλτη ενός πατέρα νταή.
Το περιστατικό συνέβη στις αρχές της χρονιάς, μέσα στην τάξη, όταν εκείνη έκανε παρατήρηση στον 10χρονο μαθητή, που θα τον πούμε Πέτρο εδώ, επειδή την ώρα του μαθήματος, για να κάνει πλάκα σηκωνόταν από τη θέση του, έκοβε βόλτες ανάμεσα στα θρανία και στη συνέχεια ξανακαθόταν στην καρέκλα του. Αυτό γινόταν διαρκώς, καθημερινά και εμείς οι γονείς το είχαμε μάθει από τα παιδιά μας. Η δασκάλα, αφού για μία εβδομάδα είχε δοκιμάσει τα πάντα χωρίς αποτέλεσμα του είπε – και άργησε κιόλας δηλαδή – «Πέτρο αν συνεχίσεις να κάνεις βόλτα την ώρα του μαθήματος, θα βγεις έξω μέχρι να τελειώσει η ώρα». Ύστερα από μερικά «όχι δεν βγαίνω», «και δεν θα μου πεις ΕΣΥ τι θα κάνω», τελικά βγήκε και πήγε στο προαύλιο.
Μόλις τελείωσε η διδακτική ώρα, η δασκάλα, πήρε τηλέφωνο τους γονείς του παιδιού για να ενημερώσει για τη συμπεριφορά του και τους ζήτησε να έρθουν στο σχολείο για να συζητήσουν.Στο τηλέφωνο μίλησε με τη μητέρα, η οποία, με τρεμάμενη φωνή, της είπε ότι θα ειδοποιούσε τον σύζυγό της.
Την επόμενη μέρα, πριν μπουν ακόμα τα παιδιά στην τάξη, ο πατέρας μαζί με τον γιο ήταν εκεί ζητώντας να δουν τη δασκάλα. Όταν κάποια συνάδελφός της, της έδειξε που είναι το γραφείο των δασκάλων μπήκε μέσα φουριόζος και με βροντερή φωνή ρώτησε «ποια είναι η κυρία τάδε;».Η δασκάλα, σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι για να συστηθεί και εκείνος της είπε «άστα αυτά τώρα» και πες μου γιατί τα έβαλες με τον μικρό». Εκείνη τον προέτρεψε να πάνε στο γραφείο της διευθύντριας για να μιλήσουν με ησυχία με κλειστή την πόρτα και μόνοι τους. Όσοι ήταν απέξω άκουγαν μόνο εκείνον να ουρλιάζει και να χτυπάει τα χέρια του, προφανώς στο γραφείο. Όταν άνοιξε η πόρτα, αυτός βγήκε ξεφυσώντας σαν να είχε παίξει μποξ και εκείνη κάτωχρη. Την είχε απειλήσει ότι αν ξανακοιτάξει τον γιο του θα έχει να κάνει μαζί του, την αποκάλεσε άσχετη και δειλή, που αντί να τα βάλει με κάποιον στο μπόι της τα έβαλε με ένα παιδάκι, που στο κάτω κάτω τι έκανε; την πλάκα του έκανε και πολλά ακόμα. Το συγκεκριμένο θέμα λύθηκε μετά από πολύ καιρό, με την παρέμβαση του διευθυντή που δεν σήκωνε και πολλά. Το παιδί δεν ξαναδημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα μέσα στην τάξη, αλλά μετέφερε την βία που έκρυβε μέσα του στο προαύλιο, στα άλλα παιδιά και γενικά υπήρξε μια μεγάλη πληγή για όλους μας εκείνη τη σχολική χρονιά.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια ολόκληρη φυλή. Είναι οι ίδιοι που κλείνουν ράμπες, που πετάνε τα σκουπίδια τους από το παράθυρο του αυτοκινήτου, που βρίζουν τους αλλοδαπούς, που δεν σέβονται τα δικαιώματα των άλλων και νομίζουν πως ο κόσμος τους ανήκει.
Συνήθως είναι αυτοί που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία στο σχολείο με το παραμικρό, ύστερα από ένα παράπονο που θα τους κάνει το κακομαθημένο βλαστάρι τους. Την επόμενη μέρα θα μπουκάρουν στο σχολείο με διάθεση για καυγά, θα ζητήσουν με σφιγμένες γροθιές τη δασκάλα που τόλμησε να κάνει παρατήρηση στο παιδί τους και θα ορμήξουν μέσα στο γραφείο. Δεν θα ακούσουν τι έχουν να τους πει ο εκπαιδευτικός. Άλλωστε δεν ήρθαν για να ακούσουν. Δεν τους ενδιαφέρει. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να του κόψουν τον βήχα, με απειλές, με χτυπήματα των χεριών τους στο γραφείο. Και αν όλα αυτά δεν πιάσουν τότε μπαίνουν τα μεγάλα μέσα. «Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;» που σημαίνει ότι με ένα τηλεφωνηματάκι μπορώ να σε στείλω να διδάσκεις σε ένα χωριό που δεν βρίσκεται στο χάρτη, που σημαίνει ότι να προσέχεις την σωματική σου ακεραιότητα γιατί «ξέρω κόσμο εγώ» και πολλά ακόμα τραγικά.
Αυτοί οι γονείς έχουν κάνει ευσυνείδητους δασκάλους, να κλαίνε τις νύχτες, να μην μπορούν να πάνε στο σχολείο την επόμενη μέρα, να χάνουν το κύρος τους μπροστά στην τάξη και στους υπόλοιπους μαθητές.
Διότι αυτοί οι γονείς με τον απαράδεκτο τρόπο τους ακυρώνουν τον ρόλο του εκπαιδευτικού, καθώς «καθαρίζουν αυτοί για πάρτι τους». Η καταστροφή είναι τεράστια καθώς το παιδί μπερδεύεται, δεν σέβεται κανέναν και τίποτα, δεν μαθαίνει να πειθαρχεί και να μπορεί να ζει μέσα σε κανόνες. Με λίγα λόγια γίνεται ένας ανάπηρος ενήλικας που κι αυτός με τη σειρά του θα προκαλεί προβλήματα στους άλλους.

Πηγή: ipaideia.gr